Półtorak Nina, Procedura prejudycjalna - wprowadzenie i wyrok ETS z 6.10.1982 r. w sprawie 283/81 Srl CILFIT i Lanificio di Gavardo SpA przeciwko Ministero della Sanità

Zgodnie z art. 234 (poprzednio art. 177) Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską (dalej jako TWE) regulującym procedurę pytań prejudycjalnych, w przypadku gdy pytanie związane z wykładnią lub ważnością aktu prawa wspólnotowego zostanie podniesione przed sądem jednego z państw członkowskich, sąd ten może, jeśli uzna, że decyzja w tej kwestii jest niezbędna do wydania wyroku, zwrócić się do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich (dalej jako ETS lub Trybunał) z wnioskiem o rozpatrzenie tego pytania. W przypadku gdy takie pytanie jest podniesione w sprawie zawisłej przed sądem krajowym, którego orzeczenia nie podlegają zaskarżeniu według prawa wewnętrznego, sąd ten jest zobowiązany wnieść sprawę do ETS. Kwestia obowiązku sądów państw członkowskich, których orzeczenia nie podlegają zaskarżeniu do występowania z pytaniami prejudycjalnymi, budziła i nadal budzi wiele wątpliwości. Orzeczenie w sprawie CILFIT wyjaśnia przede wszystkim, że obowiązek ten nie ma charakteru bezwzględnego. Nie musi być spełniony m.in. wtedy, gdy przepis wspólnotowy nie budzi wątpliwości interpretacyjnych (tzw. doktryna acte claire). Wskazuje przy tym bardzo restrykcyjne warunki, jakie muszą być spełnione, aby doktryna acte claire mogła znaleźć zastosowanie.