Chojnacka Irena, Nowicki Mieszko, Omówienie do postanowienia TK z dnia 28 czerwca 2017 r., SK 20/16

Stan sprawy

Skarżące stowarzyszenie zarzuciło, wskazując na art. 13 w zw. z art. 11 Konwencji, że nie dysponowało skutecznym środkiem odwoławczym przeciwko domniemanemu naruszeniu jego wolności zgromadzeń. Stwierdziło w szczególności, że nie dysponowało żadną procedurą umożliwiającą mu uzyskanie ostatecznej decyzji przed terminem planowanych demonstracji.

Opinia Trybunału

Trybunał wskazał, że w przypadku dającego się uzasadnić roszczenia (arguable claim), w art. 13 Konwencji znajduje się wymóg zapewnienia krajowego środka odwoławczego umożliwiającego właściwemu organowi krajowemu rozpatrzenie przedmiotu odpowiedniej skargi na podstawie Konwencji i przyznanie odpowiedniego zadośćuczynienia, chociaż państwa mają pewien zakres swobody w odniesieniu do sposobu realizacji zobowiązań (zob. mutatis mutandis i spośród wielu innych orzeczeń, Chahal przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, skarga nr 22414/93, 15 listopada 1996 r., § 145, Reports of Judgments and Decisions 1996–V).

Trybunał zauważył, że...