Kisilowska Helena, Sypniewski Dominik Klaudiusz, Prawo budowlane

Budownictwo jest istotną dziedziną działalności obywateli, przedsiębiorców, jednostek samorządów terytorialnych i państwa. Proces inwestycyjno-budowlany to proces złożony, obejmujący wiele elementów składowych oraz wymagający uczestnictwa wielu podmiotów i często dużych nakładów finansowych. Obiekty budowlane trwają w czasie znacznie dłużej niż okres życia ich twórców i użytkowników. W tej sytuacji ogromnego znaczenia nabiera problem zapewnienia niezbędnego ładu prawnego w gospodarce przestrzennej oraz w tworzeniu i utrzymaniu substancji budowlanej. Głównym czynnikiem organizującym szeroko rozumiany proces inwestycyjno-budowlany jest Prawo budowlane. Obecnie funkcjonująca ustawa z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane , ze swymi wielokrotnymi nowelizacjami, daleka jest od stabilizacji. Budzi też wiele wątpliwości w praktyce.

Aktualnie od paru już lat trwają prace nad nowelizacją lub może lepiej nową ustawą obejmującą swym zasięgiem, na wzór regulacji międzywojennych, nie tylko prawo budowlane, lecz także planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Prezentowana monografia jest próbą włączenia się w szeroką dyskusję społeczną dotyczącą przyszłego kształtu ustawy, a także ma na celu przekazanie czytelnikom aktualnie obowiązującego stanu prawnego i refleksji doktryny na ten temat. Proponowane reformy zapowiadają uproszczenie i przyśpieszenie procesów budowlanych, a także unowocześnienie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Na tym tle ważnym problemem staje się bezpieczeństwo obiektów budowlanych i poszanowanie praw osób trzecich.

Integracja europejska wymusza szersze spojrzenie na proces budowlany i choć nie można w dniu dzisiejszym mówić o jednolitej regulacji prawnej zarówno planowania i zagospodarowania przestrzennego, jak i prawa budowlanego w skali Unii Europejskiej, to jednak nie można również nie dostrzegać, że prawo europejskie coraz szerzej wkracza w tę gałąź prawa.

Śledząc przebieg prac legislacyjnych w Unii Europejskiej, Polska powinna stale monitorować swoje ustawodawstwo w zakresie prawa budowlanego, dążąc do zachowania tego, co dla nas istotne i pożyteczne, równocześnie zmieniając te regulacje, które ograniczają nasze możliwości współpracy i konkurencyjności na rynkach światowych.

Polskie prawo budowlane, w rozumieniu współczesnym, ma silne korzenie w prawie II Rzeczypospolitej, ukształtowane w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z 16 lutego 1928 r. o prawie budowlanym i zabudowie osiedli . Instytucje prawa budowlanego zachowały w dużym stopniu swą zasadniczą formę do dnia dzisiejszego, mimo późniejszych zmian i modyfikacji. Przyjęcie w rozporządzeniu sprawdzonych w Europie wzorów zbliżyło nasz porządek prawny do prawa europejskiego, co można zauważyć, również obserwując rozwój prawa budowlanego dziś w państwach Unii Europejskiej.

Licząc na przychylne przyjęcie naszej monografii, zarówno przez specjalistów z zakresu prawa, jak i budownictwa, a także studentów i doktorantów obu dziedzin, będziemy starali się śledzić proces zmian i uwzględniać jego efekty w przyszłych opracowaniach.

Helena Kisilowska, Dominik Sypniewski