Gromski Włodzimierz i in., Europejskie i polskie prawo telekomunikacyjne

Dnia 25 lipca 2003 r. moc wiążącą uzyskało pięć aktów normatywnych - cztery dyrektywy i jedna decyzja - uchwalonych przez Parlament Europejski i Radę w dniu 7 marca 2002 r. dotyczących łączności elektronicznej. Akty te to: Dyrektywa 2002/21/WE w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej, Dyrektywa 2002/20/WE w sprawie zezwolenia na udostępnianie sieci i usług łączności elektronicznej, Dyrektywa 2002/22/WE w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników, Dyrektywa 2002/19/WE w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz połączeń międzysieciowych oraz Decyzja nr 676/2002/WE w sprawie ram regulacyjnych dla polityki spektrum radiowego we Wspólnocie Europejskiej. Nieco później, bo 31 grudnia 2003 r., moc wiążącą uzyskała uchwalona przez Parlament Europejski i Radę w dniu 12 lipca 2002 r. Dyrektywa 2002/58/WE w sprawie przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej. Wymienione akty, zaliczane powszechnie do tzw. nowego pakietu regulacyjnego, zastąpiły ponad 20 różnych dyrektyw telekomunikacyjnych, za pomocą których od końca lat osiemdziesiątych demonopolizowano i liberalizowano rynki telekomunikacyjne w zjednoczonej Europie. Nowy pakiet regulacyjny jest kolejnym, konsekwentnym krokiem na tej drodze, służyć ma ponadto rozwojowi społeczeństwa informacyjnego i pomyślnemu przebiegowi procesów przechodzenia do „gospodarki cyfrowej opartej na wiedzy”.

Proces dostosowywania polskiego prawa telekomunikacyjnego do zmieniających się regulacji europejskich rozpoczął się w latach dziewięćdziesiątych XX wieku. Uważa się, że osiągnięcie podstawowych standardów regulacyjnych zgodnych z dotychczasowym porządkiem prawnym Unii Europejskiej nastąpiło wraz z nowelizacją ustawy - prawo telekomunikacyjne z dnia 22 maja 2003 r. Nowelizacja ta weszła w życie dnia 1 października 2003 r., a więc już po nabraniu mocy wiążącej przez większość aktów nowego pakietu regulacyjnego. Z uwagi na zakres i charakter zmian wprowadzonych przez pakiet powstała pilna potrzeba opracowania i uchwalenia nowej polskiej ustawy telekomunikacyjnej. Projekt takiej ustawy jest obecnie przedmiotem postępowania ustawodawczego w Sejmie.

Tempo, w jakim dokonały się zmiany w europejskim prawie telekomunikacyjnym, spowodowało, że nowe przepisy nie zostały jeszcze kompleksowo i wyczerpująco opracowane przez naukę i doktrynę prawa europejskiego - nie tylko w Polsce, ale nawet w państwach członkowskich. Tym samym poziom zrozumienia przez prawników i techników istoty dokonujących się zmian dalece nie odpowiada aktualnym potrzebom praktyki prawniczej i gospodarczej. Stąd celem publikacji jest częściowe chociażby wypełnienie ciągle jeszcze sporej luki występującej w polskim piśmiennictwie

W książce niezależnie od jej podziału na rozdziały można wyodrębnić trzy główne części. Część pierwsza (rozdziały od II do VII) ma za zadanie przedstawić instytucje i konstrukcje prawne wprowadzone przez nowy pakiet regulacyjny. W części drugiej (rozdział VIII pkt 1) zostały omówione główne rozwiązania prawa telekomunikacyjnego obowiązującego aktualnie w Polsce. Część trzecia koncentruje się na założeniach i projekcie nowej ustawy o prawie telekomunikacyjnym rozpatrywanej obecnie przez Sejm. Taki układ treści podyktowany został, z jednej strony, przez ciągle niski stan wiedzy o nowej regulacji europejskiej we wszystkich bez wyjątku środowiskach w Polsce związanych z łącznością elektroniczną. Z drugiej strony, układ ten lepiej odpowiada toczącym się pracom legislacyjnym. Poziom harmonizacji prawa polskiego z prawem europejskim w dziedzinie łączności elektronicznej uzasadnia odrębne potraktowanie w książce trzech wymienionych zagadnień.