Mania Karolina, Domena internetowa jako przedmiot polubownego rozstrzygania sporów

Monografie
Opublikowano: WK 2016
Rodzaj:  monografia
Autor monografii:

Domena internetowa jako przedmiot polubownego rozstrzygania sporów

Autor fragmentu:

Wstęp

Internet stanowi pierwszą globalną sieć komputerową powszechnie dostępną. Jej eksterytorialny charakter pozwala na nieograniczoną komunikację, wymianę informacji i handel elektroniczny niezależny od granic administracyjnych państw. Mnożąca się aktywność w sieci pozwala nie tylko reklamować działalność przy użyciu narzędzi elektronicznych, ale również sprzedawać towary lub usługi, przy znikomych ograniczeniach natury prawnej.

Zjawisko rejestracji domen internetowych ma charakter powszechny, co wynika z faktu, że żadna aktywność w internecie nie może obyć się bez uprzedniej rejestracji domeny internetowej, która pozwala uprawnionemu na prowadzenie strony internetowej. Ta zaś stanowi jej swoiste oznaczenie (lokalizację) w gąszczu danych dostępnych drogą online.

Eksterytorialność internetu wywołała konieczność stworzenia globalnego systemu rejestracji domen internetowych. Wprowadzenie hierarchicznej budowy domeny pozwoliło na wyodrębnienie najwyższych poziomów domen (tj. .com, .pl) oraz pogłębienie podziałów poprzez tworzenie rozbudowanych subdomen (tj. .com.pl). Przyjęta formuła stworzyła możliwości nadawania najróżniejszych nazw domenom, w zależności od doboru postaci domeny pierwszego, drugiego i kolejnych stopni. Jednocześnie system rejestracji został oparty na zasadzie: „kto pierwszy, ten lepszy”, co uprzywilejowało przedsiębiorcze podmioty, które w odpowiednim czasie dokonały skutecznej rejestracji interesujących je nazw domenowych.

Dobór domeny internetowej stanowi istotny czynnik pozwalający na łatwe odnalezienie zamieszczonej pod nią strony www. Analiza systemu rejestracji domen pozwala stwierdzić, że nierzadko odpowiednio brzmiąca domena stanowi przedmiot zainteresowania wielu podmiotów. Ponadto ułomny system pozwala na rejestrację domeny przez podmioty nieuprawnione, co w konsekwencji może prowadzić do naruszenia przepisów prawa. Powszechnie występujące zjawisko rejestrowania w nazwach domen internetowych znaków towarowych bądź oznaczeń przedsiębiorstw prowadzi do mnożących się sporów między dysponentami nazw domen a uprawnionymi do oznaczeń im odpowiadających.

Jako że liczba zarejestrowanych domen internetowych stale rośnie, konieczne stało się utworzenie systemów rozstrzygania sporów na drodze alternatywnej względem sądownictwa powszechnego (ang. alternative dispute resolution – ADR). Z racji tego, że dominującą formą rejestracji domen internetowych jest postać elektroniczna, wprowadzono polubowne mechanizmy rozwiązywania konfliktów przy użyciu tożsamych sposobów komunikacji online (ang. online dispute resolution – ODR).

Brak jest międzynarodowych przepisów powszechnie obowiązujących w zakresie domen internetowych . Istniejące alternatywne metody rozwiązywania sporów na tym tle stanowią podstawę eliminowania wybranych rodzajów kolizji oznaczeń, jakie mogą się pojawiać w związku z rejestracją i późniejszym ich używaniem. Istniejący zagraniczny system alternatywnych formuł rozwiązywania sporów obejmuje wyłącznie kolizję rejestracji domeny internetowej ze znakami towarowymi, natomiast poszczególne kraje przyjmują indywidualne rozwiązania, stosowane w odniesieniu do określonych domen krajowych najwyższego poziomu.

Analogicznie, w polskim systemie prawnym brak jest regulacji normatywnych właściwych dla materii domen internetowych, stąd dokonując analizy przepisów prawa, należy każdorazowo zbadać treść umów zawieranych z operatorami oraz ocenić dany stosunek prawny.

Przedmiotem niniejszej monografii są polubowne sposoby rozstrzygania sporów z zakresu prawa własności intelektualnej w internecie, na przykładzie sporów o domeny internetowe. Ze względu na niejednorodny charakter pojęcia domeny internetowej, zarówno jako identyfikatora o charakterze technicznym, jak i jako oznaczenia odróżniającego (w szczególności mogącego pełnić funkcję znaku towarowego lub oznaczenia przedsiębiorcy i przedsiębiorstwa), możliwa była analiza porównawcza zagranicznego i krajowego systemu rozwiązywania sporów o domeny na drodze polubownej, ze wskazaniem doniosłych różnic i specyfiki polskiego arbitrażu. Autorka podjęła próbę wskazania różnic między rozstrzyganiem sporów dotyczących domen przez sądy powszechne oraz przez sądy arbitrażowe, w zakresie, na jaki pozwala ograniczony dostęp do orzecznictwa sądów krajowych. Analizując aktualny krajowy system polubownych sposobów rozwiązywania sporów o domeny internetowe, zbadano działalność i orzecznictwo dwóch instytucji właściwych w zakresie sporów o domeny, tj. Sądu Arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej w Warszawie oraz Sądu Polubownego ds. Domen Internetowych przy Polskiej Izbie Informatyki i Telekomunikacji.

W monografii przywołane zostały zagraniczne regulacje dotyczące domen internetowych, przeprowadzona została ich analiza oraz zaprezentowane zostały poglądy przedstawicieli doktryny wraz z orzecznictwem sądowym dotyczącym przedmiotowego zakresu. Analizie i ocenie poddane zostały poszczególne przepisy (regulaminy) w zakresie rozwiązywania sporów o domeny, m.in. Uniform Domain Resolution Policy, Regulamin Centrum Arbitrażu i Mediacji przy WIPO, Regulamin Sądu Polubownego ds. Domen Internetowych przy Polskiej Izbie Informatyki i Telekomunikacji oraz Regulamin rozstrzygania sporów o naruszenie praw w następstwie rejestracji nazwy domeny internetowej .pl Sądu Arbitrażowego przy Krajowej Izbie Gospodarczej w Warszawie.

Pozyskując materiały niezbędne do dokonania analizy zagranicznych polubownych systemów rozwiązywania sporów o domeny, korespondowano z Centrum Arbitrażu i Mediacji przy WIPO. Dodatkowo, badając krajowe sądownictwo arbitrażowe, kontaktowano się z sekretarzem Sądu Polubownego ds. Domen Internetowych przy PIIT oraz sekretarzem generalnym Sądu Arbitrażowego przy KIG. Dzięki uprzejmości Prezesa Sądu Polubownego ds. Domen Internetowych przy PIIT Pana dr. Ireneusza Matusiaka uzyskano pełen dostęp do zbioru orzeczeń z lat 2003–2012, co przy uzupełnieniu opublikowanych wyroków z lat 2013–2015 pozwoliło dogłębnie przeanalizować treść poszczególnych wyroków. W pracy zawarto także spostrzeżenia osób pracujących w Polskiej Izbie Informatyki i Telekomunikacji oraz w Krajowej Izbie Gospodarczej.

Obrana tematyka badań implikowała wybór metod badawczych i sposób prowadzonej analizy. Dokonując oceny polubownych systemów rozwiązywania sporów o domeny, należało zastosować metodę komparatystyczną, pozwalającą porównać zagraniczne systemy, w zestawieniu z rozwiązaniami krajowymi. Analiza dokonana została na podstawie metody językowo-logicznej, opartej na ocenie obowiązujących przepisach prawa.

Rozważania zawarte w monografii rozpoczynają się od omówienia w rozdziale I charakterystyki domeny internetowej, w tym wyjaśnienia pojęcia, opisania budowy, rodzajów oraz najważniejszych jej funkcji. Wskazano zasady rejestracji domen internetowych na świecie oraz w Polsce, wraz z opisem procedury rejestracyjnej w systemie krajowym.

W rozdziale II opisano charakter prawny domeny internetowej, ze szczególnym uwzględnieniem specyfiki wyłączności korzystania z domeny internetowej przy wskazaniu odmiennych koncepcji kwalifikacji umowy o rejestrację domeny internetowej. Wykazując wartość ekonomiczną domeny internetowej, opisano zjawisko pierwotnego oraz wtórnego rynku domen, usługę opcji rejestracji nazwy domeny oraz prawne uwarunkowania obrotu domenami internetowymi na podstawie przepisów krajowych.

W rozdziale III skupiono się na wskazaniu cech domeny internetowej zbliżających ją do oznaczenia odróżniającego, w odniesieniu do znaków towarowych oraz oznaczeń przedsiębiorcy i przedsiębiorstwa.

Rozdział IV poświęcony został omówieniu przestrzeni kolizji między domenami internetowymi a oznaczeniami odróżniającymi, wraz ze sposobami ich eliminowania. W rozdziale tym opisano również zagadnienie rejestracji i używania domen internetowych w relacji do naruszenia praw osób trzecich oraz problemy związane z rozwiązywaniem sporów o domeny na drodze sądowej i pozasądowej.

W rozdziale V dokonano analizy zagranicznych polubownych sposobów rozstrzygania sporów o domeny internetowe, ze szczególnym uwzględnieniem Uniform Domain Name Dispute Resolution Policy (UDRP), Centrum Arbitrażu i Mediacji WIPO (WIPO Arbitration and Mediation Center) i Centrum ADR do Rozstrzygania Sporów dotyczących nazw domen.eu (.eu Alternative Dispute Resolution of the Czech Arbitration Court).

Rozdział VI poświęcony został omówieniu systemu polubownego rozwiązywania sporów o domeny internetowe w Polsce. Opisując krajową specyfikę systemu, dokonano porównania z zagranicznymi polubownymi mechanizmami oraz z sądownictwem powszechnym.

Ostatni, VII rozdział stanowi dogłębną analizę polubownego rozstrzygania sporów o domeny internetowe w Polsce na przykładzie Sądu Polubownego ds. Domen Internetowych przy Polskiej Izbie Informatyki i Telekomunikacji, wraz z oceną jego orzecznictwa.

W pracy uwzględniono stan prawny na dzień 1 kwietnia 2016 r.

Pragnę wyrazić szczególne podziękowania Promotorowi pracy – Panu prof. dr. hab. Tadeuszowi Włudyce, jej Recenzentom – Panu prof. dr. hab. Ryszardowi Markiewiczowi i Panu prof. dr. hab. Januszowi Szwai oraz Pani doktor Justynie Ożegalskiej-Trybalskiej za cenne uwagi, bez których niemożliwe byłoby dokończenie tej monografii.

Za wsparcie dziękuję Rodzicom, którym dedykuję tę książkę.

Autor fragmentu:

RozdziałI
Charakterystyka domeny internetowej – zagadnienia wybrane

Wprowadzenie

Rozważania na temat domen internetowych powinny zostać poprzedzone kilkoma słowami wstępu odnoszącymi się do przestrzeni ich funkcjonowania, czyli internetu.

Rywalizacja polityczna zaistniała po II wojnie światowej pomiędzy Związkiem Radzieckim a Stanami Zjednoczonymi Ameryki miała podłoże ideologiczne i militarne . Jednym z jej symboli stało się wystrzelenie w przestrzeń kosmiczną pierwszego sztucznego satelity Ziemi – Sputnika, co nastąpiło 4 października 1957 r. Radziecki sukces technologiczny zmotywował Amerykanów do wzmożonej aktywności w dziedzinie bezpieczeństwa, stąd w 1958 r. Departament Obrony Stanów Zjednoczonych Ameryki (ang. United States Department of Defense) powołał do życia Agencję Zaawansowanych Projektów Badawczych (ang. Advanced Research Projects Agency – ARPA), mającą rozwinąć wojskową technologię w obszarze obronności .

Przez pierwsze lata działalności agencja gromadziła informacje na temat krajowych projektów naukowych możliwych do wykorzystania na polu wojskowym. Nadrzędnym celem stało się wyeliminowanie ryzyka przechwycenia przesyłanych danych, stanowiących cenne źródło informacji. Szybka i bezpieczna komunikacja miała dać Amerykanom znaczącą przewagę nad wrogiem.

Podwaliny globalnej sieci cyfrowej stworzył kilkunastoosobowy zespół naukowców, wśród których doniosłą rolę odegrał amerykański informatyk polskiego pochodzenia Paul Baran, urodzony w 1926 r. w Grodnie . Założenie prowadzonych badań opierało się na idei komutacji pakietów, co w połączeniu z implementacją rozproszonych sieci cyfrowych pozwalało na błyskawiczne przesyłanie danych między wieloma użytkownikami sieci jednocześnie . Dzięki współpracy z Rand Corporation, będącą organizacją badawczą działającą przy amerykańskich powietrznych siłach zbrojnych, Paul Baran rozwinął swój projekt, opisując go w 11-tomowej monografii pt. On Distributed Communications, opublikowanej w 1964 r.

Przy współpracy z ośrodkami akademickimi: Uniwersytetem Stanforda, Uniwersytetem w Utah i Uniwersytetem Kalifornijskim ARPA stworzyła bazowy protokół TCP (ang. Transmission Control Protocol), którego efektem była sieć łącząca wymienione uczelnie wyższe, pozwalająca bezpiecznie przesyłać dane między nimi . Za symboliczny początek powstania sieci ARPANET uważa się dzień przedstawienia projektu na Uniwersytecie Kalifornijskim, podczas konferencji 1 września 1969 r. w Los Angeles. Cztery tygodnie później wysłano pierwszy sygnał rozproszonej sieci, umożliwiając błyskawiczny transfer danych na dalekich dystansach, w systemie Peer-to-Peer – równorzędnie, bez konieczności tworzenia stacjonarnych baz . Rewolucyjne rozwiązanie pozwalało na szybkie transmisje, przy niskim poziomie ryzyka przechwycenia danych.

W latach 70. finansowe wsparcie ARPA dało możliwość prowadzenia zaawansowanych badań nad rozbudową sieci i tworzeniem nowych rozwiązań, tj. poczty elektronicznej czy komunikatorów internetowych . W 1980 r. odłączono sieć wojskową ARPANET od akademickiej – INTERNET . W tym czasie Jon Postel, będący pionierem w dziedzinie informatyki, wprowadził jednolity system identyfikowania komputerów, stosowany do dnia dzisiejszego, by następnie stworzyć system DNS (ang. Domain Name System), łączący poszczególne numery komputerów IP z konkretnymi nazwami domen internetowych, co pozwoliło uprościć poruszanie się po sieci . Pod koniec lat 80. prace nad internetem przyspieszyły. W 1989 r. powstał ogólnodostępny system sieci dokumentów hipertekstowych World Wide Web, tzw. www . Rok później, dzięki językowi HTML, stworzono pierwszą stronę internetową, by następnie rozpocząć wprowadzanie zaawansowanych programów komputerowych służących pobieraniu i wyświetlaniu stron internetowych, tzw. przeglądarek.

W 1990 r. Agencja Zaawansowanych Projektów Badawczych w Obszarze Obronności (ang. Defense Advanced Research Projects Agency – DARPA), przekształcona w 1972 r. z ARPA, oficjalnie zakończyła prace nad rozwojem sieci cywilnej . Internet był wówczas zarządzany przez amerykańskie instytucje federalne, uzyskując w 1991 r. status dobra ogólnodostępnego. Połowa lat 90. XX wieku przyniosła nowe narzędzia internetowe: wyszukiwarki stron, komunikatory, urządzenia mobilne. Pierwszym portalem na krajowym rynku była Wirtualna Polska, udostępniona w 1995 r. W 1998 r. powstała amerykańska firma Google, zaś w 2004 r. – serwis społecznościowy Facebook.

Polska została przyłączona do internetu w 1991 r. Dnia 20 kwietnia 1992 r. zarejestrowano pierwszą krajową domenę najwyższego stopnia z końcówką .pl. Począwszy od 2000 r. liczba nazw domeny .pl w systemie DNS stale rośnie . W pierwszych latach XXI wieku ich liczba sięgała 200 tys., by w 2014 r. osiągnąć poziom 2,5 mln.

Zgodnie ze statystykami Międzynarodowego Związku Telekomunikacyjnego (ang. The International Telecommunication Union – ITU), organizacji regulującej rynek telekomunikacyjny, w 2014 r. liczba użytkowników sieci przekroczyła 3 miliardy, podczas gdy w 1993 r. było ich około 14 mln . W Polsce w 1995 r. z internetu korzystało pół miliona osób. Zgodnie z raportem Urzędu Komunikacji Elektronicznej w roku 2013 dostęp do internetu posiadało 60% Polaków, czyli ponad 22 mln obywateli .

Zarys historyczny powstania internetu ukazuje szybkość rozwoju sieci, która z rządowego planu wojskowego, przez akademicki projekt naukowy, przekształciła się w ogólnodostępne dobro i najpotężniejsze medium XXI wieku.

Autor fragmentu:

RozdziałII
Charakter prawny i ekonomiczny domeny internetowej

Wprowadzenie

Przedmiotem stosunków cywilnoprawnych mogą być rzeczy oraz dobra niematerialne . W systemie prawa krajowego można odnaleźć legalną definicję rzeczy, rozumianych wyłącznie jako przedmioty materialne . Brak jest jednak definicji dobra niematerialnego (oraz dobra prawnego), stąd dla wyjaśnienia tego pojęcia konieczne jest sięgnięcie do orzecznictwa oraz literatury przedmiotu . Za nowo powstałą kategorię mającą swoje źródło w rozwoju komunikacji elektronicznej część doktryny uznaje dobra informacyjne, traktując je jako dobra świadczone przez internet, do których zalicza się niematerialne przedmioty własności intelektualnej oraz usługi realizowane drogą elektroniczną . Dobra informacyjne są chronione bezwzględnymi prawami podmiotowymi (np. prawo autorskie) oraz względnymi prawami obligacyjnymi wynikającymi z treści umów cywilnoprawnych (np. domeny internetowe) .

W literaturze tematu występuje mnogość podziałów dóbr niematerialnych, jednak doniosłe znaczenie ma kryterium ich przedmiotu, dzielące dobra na:

utwory, których podstawą prawną ochrony jest prawo autorskie,

rozwiązania, do których zalicza się m.in. wzory przemysłowe, wynalazki, wzory użytkowe,

oznaczenia (symbole), obejmujące m.in. znaki towarowe, firmę, oznaczenie przedsiębiorstwa .

W praktyce dobra niematerialne często mają charakter mieszany, będąc jednocześnie utworami i rozwiązaniami bądź oznaczeniami i rozwiązaniami. W naszym krajowym systemie prawnym ochrona dóbr niematerialnych gwarantowana jest przez przepisy prawa wyraźnie określające dobra chronione prawami bezwzględnymi. Zamknięty katalog praw wyłącznych, oparty na zasadzie numerus clausus, stanowi, że chronione są wyłącznie te dobra, które zostały zidentyfikowane przez ustawodawcę jako przedmiot praw wyłącznych. Brak zaliczenia domeny internetowej do wskazanego katalogu wyłącza możliwość uznania jej wprost za przedmiot własności intelektualnej . Jednocześnie domeny internetowe, nie posiadając charakteru materialnego, mogą stanowić przedmiot obrotu handlowego i przedstawiać wymierną wartość ekonomiczną.

Dokonując zakwalifikowania domeny internetowej do wybranej kategorii dóbr niematerialnych, należy rozważyć kilka możliwości. Domena internetowa nie spełnia kryterium definicji utworu, zgodnie z treścią art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, gdyż brak w niej elementu działalności twórczej . Techniczne ograniczenia budowy domen internetowych wydają się wyłączać możliwość zawarcia w ich treści odpowiedniego poziomu twórczości, koniecznego dla przyznania ochrony prawnoautorskiej .

W ramach oceny domeny internetowej jako projektu wynalazczego, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 6 p.w.p., należy wskazać, że nie spełnia ona przesłanek realizacji w związku z rozwojem technologicznym, nie wiążąc się z wytworem materialnym ani nie mając cech nowości, co wyklucza ją z ram wskazanego pojęcia .

Domena internetowa nie stanowi wprost przedmiotu stosunku cywilnoprawnego. Jednocześnie domeny internetowe wykazują funkcjonalne zbliżenie do znaków towarowych, zdefiniowanych w art. 120 ust. 1 p.w.p., mając niematerialną postać oraz posiadając zdolność wytwarzania powiązania między towarem a oznaczeniem u ich odbiorców. Mimo wielu podobieństw, domeny internetowe nie stanowią jednak „nowej” kategorii znaków towarowych, będąc innym rodzajem dobra niematerialnego, choć mogą pełnić jego funkcję bądź uzyskać prawo ochronne, poprzez ich skuteczną rejestrację w obranej formie w Urzędzie Patentowym .

Autor fragmentu:

RozdziałIII
Domena internetowa jako oznaczenie odróżniające

Wprowadzenie

Oznaczenia odróżniające pełnią doniosłą rolę w obrocie gospodarczym, który w coraz większej części przenosi się do internetu. Nowa rzeczywistość wymusza na przedsiębiorcach nowoczesne sposoby dotarcia do klienta, co wiąże się między innymi z działaniami z zakresu reklamy, w oparciu o powszechne użycie oznaczeń odróżniających. Dokonując kategoryzacji domen internetowych poprzez wskazanie na możliwości użycia ich w wielu odmiennych funkcjach, unaocznia się ich zbliżenie do oznaczeń odróżniających .

Autor fragmentu:

RozdziałIV
Kolizje między domenami internetowymi a oznaczeniami odróżniającymi i sposoby ich eliminowania

Wprowadzenie

Jak wyjaśniono w poprzednim rozdziale, rejestracja domeny internetowej odbywa się poprzez zawarcie umowy z podmiotem dokonującym rejestracji, co nie oznacza przyznania abonentowi praw związanych z domeną, poza tymi, które wskazane zostały w treści umowy (prawa i obowiązki wynikające ze stosunku prawnego mającego postać umowy). Skuteczne zawarcie umowy rejestracyjnej nie oznacza, że jej wykonywanie nie narusza praw osób trzecich. Domena internetowa, będąca oznaczeniem używanym przez osoby fizyczne i osoby prawne, nie stanowi przedmiotu własności intelektualnej, nie będąc podstawą uprawnień o charakterze bezwzględnym czy dobrem niematerialnym, do którego przysługują jakiekolwiek prawa wyłączne. Powyższe wyraża się w przyjętej zasadzie numerus clausus, wskazującej, że prawa wyłączne dotyczą jedynie wskazanych praw na dobrach niematerialnych. Domeny internetowe nie są objęte ochroną, co oznacza brak istnienia do nich praw wyłącznych. Swoista „wyłączność”, jaka wiąże się z rejestracją i korzystaniem z domeny, ma jedynie charakter techniczny, stąd spory abonentów z podmiotami uprawionymi do praw własności intelektualnej rozstrzygane są poprzez respektowanie ochrony praw wyłącznych.

Autor fragmentu:

RozdziałV
Zagraniczne polubowne systemy rozstrzygania sporów o domeny internetowe

Wprowadzenie

Dochodzenie swoich praw na drodze sądowej lub pozasądowej stanowi emanację zasady dostępu do wymiaru sprawiedliwości, chronionej na poziomie międzynarodowym, europejskim i krajowym . Autonomia w wyborze drogi pozwala na rozstrzyganie sporów dotyczących domen w sądzie powszechnym lub przy użyciu alternatywnych metod rozwiązywania sporów, w tym arbitrażu .

Rozwój alternatywnych metod rozwiązywania sporów prawnych w Unii Europejskiej jest wynikiem wpływu doktryny, jak i rozlicznych rozwiązań legislacyjnych torujących drogę do wprowadzania nowych ADR . Dają się zauważyć zmiany w materii prawnej i politycznej wskazujące na tendencje odchodzenia od opiekuńczej roli państwa w obszarze sądownictwa. Warto zacytować tu A. Szumańskiego: „następuje pewna rewaloryzacja inicjatywy prywatnej oraz zwiększenie roli tzw. prawa miękkiego (soft law)” .

Wśród istniejących polubownych procedur rozwiązywania sporów wynikłych z rejestracji i używania nazw domen rejestrowanych w domenach ogólnych najpopularniejsze są Jednolite Zasady Rozstrzygania Sporów Domenowych – Uniform Domain Name Dispute Resolution Policy (UDRP), implementowane w 1999 r. przez ICANN, we współpracy ze Światową Organizacją Własności Intelektualnej (ang. World Intellectual Property Organization – WIPO). Poza UDRP istnieją odmienne regulaminy postępowań polubownych w zakresie sporów o domeny z rozszerzeniami krajowymi, tj. system Centrum Arbitrażu i Mediacji przy WIPO czy autonomiczne postępowanie polubowne prowadzone przez dostawę usług arbitrażowych, do których należy arbitraż Sądu Polubownego ds. Domen Internetowych przy Polskiej Izbie Informatyki i Telekomunikacji – instytucji niezależnej od rejestratora.

Autor fragmentu:

RozdziałVI
Polubowne rozstrzyganie sporów o domeny internetowe w Polsce

Wprowadzenie

Istotną zmianą przepisów w zakresie popularyzacji alternatywnych metod rozwiązywania sporów, w tym postępowania arbitrażowego, po 1989 r. była nowelizacja przepisów ustawy – Kodeks postępowania cywilnego z dnia 28 lipca 2005 r., będąca konsekwencją ujednolicania prawa, zgodnie z treścią ustawy modelowej UNCITRAL . Decyzja o umiejscowieniu przepisów dotyczących arbitrażu w części piątej kodeksu postępowania cywilnego miała na celu podkreślenie znaczenia postępowania arbitrażowego jako alternatywy dla powszechnego sądownictwa, co wzmocniło jej subsydiarny charakter .

Stworzenie zagranicznego systemu rozstrzygania sporów o domeny na drodze polubownej wywołało konieczność wprowadzenia pokrewnych rozwiązań systemowych na gruncie krajowym. Stąd w Polsce właściwe do rozstrzygania sporów dotyczących domen są sądy powszechne (sądy okręgowe) oraz sądy arbitrażowe, wskazujące swoją kompetencję rozstrzygania powyższych konfliktów w treści statutów czy regulaminów .

Autor fragmentu:

RozdziałVII
Analiza polubownego rozstrzygania sporów o domeny internetowe w Polsce na przykładzie Sądu Polubownego ds. Domen Internetowych przy Polskiej Izbie Informatyki i Telekomunikacji

Wprowadzenie

Sąd Polubowny ds. Domen Internetowych rozpoczął swoją działalność w 2003 r. przy Polskiej Izbie Informatyki i Telekomunikacji (PIIT), będąc jedną z trzech instytucji sądownictwa polubownego właściwą w zakresie sporów dotyczących domeny .pl (zwany dalej Sądem Polubownym) . Sąd Polubowny działający na podstawie regulaminu Sądu Polubownego ds. Domen Internetowych przy Polskiej Izbie Informatyki i Telekomunikacji (zwanego dalej regulaminem), zgodnie z art. 2 ust. 4 tego regulaminu, jest kompetentny do rozstrzygania sporów o naruszenie praw w wyniku zawarcia umowy o utrzymywanie nazwy domeny internetowej w domenie .pl, oferując pozasądowe formy rozstrzygania sporów, w postaci mediacji i arbitrażu .

Autor fragmentu:

RozdziałI
Charakterystyka domeny internetowej – zagadnienia wybrane

1.1.Pojęcie domeny internetowej

Internet jest siecią połączonych ze sobą komputerów, powiązanych wspólnym protokołem komunikacyjnym TCP/IP, tworzącą zespoły lokalne, miejskie i krajowe (szkieletowe), by finalnie stać się częścią jednej globalnej sieci. Każdy komputer mający dostęp do internetu posiada indywidualny i niepowtarzalny numer IP, pełniący funkcję identyfikacyjną . Numer IP składa się z długiego ciągu cyfr, wskazujących poszczególnych użytkowników sieci, co pozwala na precyzyjną komunikację pomiędzy nimi między innymi w celu wysyłania wiadomości e-mail . Przykładem numeru IP jest: 149.156.225.212, znany jako domena internetowa „uj.edu.pl”. Cztery ciągi cyfr, zapisywane w postaci dziesiętnej, przedzielone są kropkami, zaś każdy z nich stanowi liczbę z zakresu od 0 do 255 . Na wskazanym przykładzie można określić, że: „149” to identyfikacja sieci szkieletowej, „156” – sieci miejskiej, „225” – sieci lokalnej, „212” – numer komputera w danej domenie . Serwery komputerowe czytają numery IP, które użytkownicy...

Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX