Partyk Aleksandra, Znaczenie niepodjęcia terapii psychiatrycznej lub psychologicznej po śmierci osoby najbliższej dla wysokości przyznanego zadośćuczynienia lub odszkodowania po śmierci osoby najbliższej

Spornym pozostaje w orzecznictwie, czy niepodjęcie (lub przerwanie) terapii psychologicznej po śmierci osoby najbliższej, za którą odpowiedzialność ponosi osoba trzecia, ma wpływ na wysokość należnych świadczeń dochodzonych przez tę osobę na podstawie art. 446 k.c. Kwestia zaprzestania podejmowania terapii lub nie podjęcie jej w ogóle jest niejednokrotnie przedstawiana przez strony pozwane w tego rodzaju procesach, jako asumpt do obniżenia należnego zadośćuczynienia lub odszkodowania. Pozwani w procesach wskazują bowiem, że krewny borykający się z traumą po śmierci osoby bliskiej, powinien podejmować takie leczenie, aby zminimalizować doznaną krzywdę. Jeśli tego nie czyni, to wówczas niejako przyczynia się do krzywdy i szkody, bowiem "przedłuża" on doznawane cierpienia. Z drugiej strony, pozwani podkreślają, iż osoba, która nie podejmowała takiego leczenia, nie odczuwała silnej traumy po śmierci swojego krewnego. Sądy cywilne wypracowały w tym przedmiocie dwa sprzeczne poglądy. Zgodnie z pierwszym stanowiskiem orzeczniczym, okoliczność tego rodzaju, że krewny zmarłego nie podejmuje terapii u psychologa, mimo odczuwanej silnej traumy po śmierci osoby najbliższej, nie wpływa w żaden sposób na wysokość należnego zadośćuczynienia lub odszkodowania. Zwolennicy tego zapatrywania wskazują, iż każdy człowiek odmiennie przeżywa stratę osób bliskich i nie można czynić określonej osobie zarzutu, że nie wyraża woli podejmowania (lub kontynuowania) terapii psychologicznej. Natomiast według poglądu przeciwnego, nieodbywanie terapii ma wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Niepodjęcie stosownego leczenia, mającego na celu pomoc w "uporaniu" się z traumą, uzasadnia miarkowanie należnej kwoty zadośćuczynienia lub odszkodowania.