Partyk Tomasz, Zawezwanie do próby ugodowej a termin przedawnienia roszczenia

W orzecznictwie sądowym można dostrzec trzy częściowo przeciwstawne poglądy odnoszące się do kwestii, czy złożenie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej skutkuje przerwaniem biegu przedawnienia. Według stanowiska pierwszego, które jeszcze do niedawna miało charakter dominujący w praktyce sądowej, każde zawezwanie do próby ugodowej skutkuje przerwaniem biegu przedawnienia. Na gruncie tego zapatrywania przyjmowało się jednak za dopuszczalne uznanie, że w pewnych nadzwyczajnych okolicznościach zawezwanie do próby ugodowej może być oceniane jako przejaw nadużywania prawa podmiotowego, na gruncie art. 5 k.c. Drugi z poglądów orzeczniczych w przedmiotowej materii opiera się na założeniu, że o ile pierwsze zawezwanie do próby ugodowej skutkuje przerwaniem biegu przedawnienia, o tyle drugie i kolejne – może wywołać taki skutek jedynie wtedy, gdy istnieją realne podstawy do przyjęcia, że mimo wcześniejszego niepowodzenia ugoda nadal może zostać zawarta. Trzecie, najnowsze stanowisko judykatury odwołuje się natomiast do konieczności indywidualnego badania ad casum, w jakim celu wierzyciel złożył każdy wniosek o zawezwanie do próby ugodowej. Jeżeli dokonując tej czynności dążył on jedynie do wydłużenia czasu, w jakim może dochodzić roszczenia na drodze sądowej, bez realnej woli ugodowego zakończenia sporu, to mimo złożenia wniosku nie dochodzi do przerwania biegu przedawnienia roszczenia.