Kucharski Dominik, Zasady określenia wartości przedmiotu sporu w sprawie o roszczenie negatoryjne

Roszczenie negatoryjne uregulowane w art. 222 § 2 k.c. jest roszczeniem, które przysługuje właścicielowi, gdy dochodzi do naruszeń jego prawa własności w inny sposób, niż pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą. Roszczenie to ma w praktyce zastosowanie przede wszystkim w przypadku naruszeń prawa własności nieruchomości.

Dochodzenie w/w roszczenia, wymaga niekiedy skierowania powództwa do sądu. Zgodnie z art. 187 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania cywilnego – k.p.c., pozew co do zasady musi zawierać oznaczenie wartości przedmiotu sporu.

W przedmiotowej linii, zaprezentowana zostanie widoczna w orzecznictwie sądowym rozbieżność poglądów, w zakresie tego, w jaki sposób należy ustalać w pozwie wartość przedmiotu sporu, w przypadku, gdy w pozwie dochodzimy roszczenia negatoryjnego.

Zgodnie z jednym z zaprezentowanych poglądów, wartość przedmiotu sporu w przypadku pozwu opartego na roszczeniu negatoryjnym, ustala się na podstawie art. 19 § 2 k.p.c. Pogląd ten oparty został na założeniu, że przy dochodzeniu tego roszczenia, bierze się pod uwagę wartość prawa, którego ochrony domaga się powód, a więc np. wartość nieruchomości.

Wedle poglądu przeciwnego, wartość przedmiotu sporu w przypadku pozwu opartego na roszczeniu negatoryjnym, ustala się na podstawie art. 23(2) k.p.c. a więc, bierze się pod uwagę trzymiesięczny czynsz najmu lub dzierżawy należny w przypadku danej nieruchomości, objętej roszczeniem negatoryjnym