Gabriel-Węglowski Michał, Zakres anonimizacji danych umożliwiających identyfikację tzw. świadka incognito

Przedmiotem pewnych różnic orzeczniczych jest zakres, w jakim dopuszczalne jest utajnienie, czyli de lege lata objęcie ochroną informacji niejawnych w stopniu „ściśle tajne”, danych z protokołu przesłuchania świadka objętego tzw. anonimizacją na podstawie art. 184 § 1 k.p.k., które to dane pozwalają na identyfikację indywidualną osoby składającej zeznania. Instytucja ta niewątpliwe jest jedną z najsilniej ingerujących w prawo do obrony. Dodatkowo zwrócić należy, że w treści art. 184 k.p.k., a zwłaszcza w § 1 zaszła istotna zmiana brzmienia. Tekst pierwotny kodeksu z 1997 r. upoważniał do utajnienia ‘danych osobowych’, natomiast nowela lipcowa z 2003 r. upoważniła prokuratora do zachowania w tajemnicy ‘okoliczności umożliwiających ujawnienie tożsamości świadka, w tym danych osobowych, jeżeli nie mają one znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie’. Jeszcze inaczej określał to kodeks karny z 1969 r. w art. 164a § 1 (dodanym w 1995 r.), gdzie mowa była o ‘zachowaniu w tajemnicy danych umożliwiających ujawnienie tożsamości świadka’. Niewątpliwie, najszerzej zakreślone ramy obejmowania tajemnicą elementów identyfikujących świadka anonimowego obowiązywały w latach 1995-1998, do momentu wejścia w życie nowego k.p.k. W jego pierwotnej wersji zostały silnie zawężone, by od 2003 r. ponownie się poszerzyć, choć nie do tego samego stopnia, jak w k.p.k. z 1969 r.