Partyk Aleksandra, Zadośćuczynienie za śmierć wuja lub ciotki w następstwie zdarzenia, za które odpowiedzialność ponosi osoba trzecia

W orzecznictwie dostrzec można pogląd, zgodnie z którym nie ma podstaw do przyznania na rzecz siostrzeńców (bratanków) zadośćuczynienia z tytułu śmierci ciotki lub wuja na skutek zdarzenia, za które odpowiedzialność ponosi osoba trzecia, z samej tylko racji pokrewieństwa pomiędzy nimi i utrzymywania poprawnych relacji rodzinnych. Jedynie bowiem istnienie szczególnie bliskiej więzi emocjonalnej pomiędzy siostrzeńcami (bratankami) i zmarłym może uzasadniać ocenę, że byli dla siebie osobami najbliższymi, co stanowi warunek możliwości przyznania zadośćuczynienia co do zasady. W tych natomiast sytuacjach, w których sądy oceniły, że pomiędzy siostrzeńcami (bratankami) a zmarłymi wujem lub ciotką istniała nadzwyczaj bliska więź, judykatura stoi na utrwalonym stanowisku, że wymiar zadośćuczynienia powinien być umiarkowany. Relacje pomiędzy tymi krewnymi są bowiem z naturalnych względów słabsze niż w przypadku bliskości pomiędzy małżonkami lub rodzicami a dziećmi.