Janczukowicz Krzysztof, Wysokość kosztu podatkowego z tytułu straty na zbyciu wierzytelności

Linie orzecznicze
Opublikowano: LEX/el. 2016
Status: Nieaktualna
Autor:

Wysokość kosztu podatkowego z tytułu straty na zbyciu wierzytelności

Niniejsze opracowanie dotyczy sytuacji, w której podatnik posiadający wierzytelność, której nie udało mu się wyegzekwować od dłużnika, zbywa tę wierzytelność za cenę niższą od jej wartości nominalnej. Do tego dochodzą dwa dodatkowe a jednocześnie kluczowe dla powstałego problemu założenia:

- wierzytelność ta jest należnością wyrażoną zarazem kwotą netto, jak i kwotą brutto, a więc z VAT;

- podatnik uprzednio (a więc przed zbyciem wierzytelności) zaliczył tę wierzytelność do przychodów, a zgodnie z przepisami mógł to zrobić jedynie w kwocie netto (art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, dalej u.p.d.o.p. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, dalej u.p.d.o.f.).

Wchodzą teraz w grę przepisy, zgodnie z którymi nie stanowią kosztów uzyskania przychodów straty z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, chyba że wierzytelność ta uprzednio została zarachowana jako przychód należny (art. 16 ust. 1 pkt 39 u.p.d.o.p. i art. 23 ust. 1 pkt 34 u.p.d.o.f.). Jeśli więc warunek zarachowania wierzytelności jako przychodu został spełniony, to kosztem podatkowym jest strata, czyli różnica między wartością wierzytelności a ceną uzyskaną za jej zbycie. Pytanie jednak brzmi, czy to ma być różnica między wartością brutto wierzytelności (z VAT) a ceną za zbycie, czy różnica między wartością netto (bo taką podatnik zarachował jako przychód) a ceną za zbycie?

Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX