Ostrowska Anna, Wykładnia pojęcia „miejsce publiczne” w rozumieniu art. 30 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy – Prawo budowlane w świetle obowiązku zgłoszenia budowy ogrodzenia oraz budowy obiektu małej architektury.

Linie orzecznicze
Opublikowano: LEX/el. 2013
Status: Aktualna
Autor:

Wykładnia pojęcia „miejsce publiczne” w rozumieniu art. 30 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy – Prawo budowlane w świetle obowiązku zgłoszenia budowy ogrodzenia oraz budowy obiektu małej architektury.

W orzecznictwie istnieje rozbieżność w przedmiocie wykładni pojęcia „miejsca publiczne”, użytego w dyspozycji art. 30 ust. 1 pkt 3 i 4 Prawa budowlanego. Podstawowy problem sprowadza się do kwestii zasadności zaliczania bądź niezaliczania dróg wewnętrznych do kategorii „innych miejsc publicznych”. Na przestrzeni ostatniego dziesięciolecia w orzecznictwie sądów administracyjnych ukształtowały się trzy poglądy. Według pierwszego z nich, do kategorii „miejsc publicznych” w rozumieniu powołanego przepisu należą wszystkie drogi bez względu na to, czy zostały – czy nie – zaliczone do kategorii dróg publicznych w rozumieniu ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych. Zwolennicy drugiego poglądu stoją na stanowisku, że pojęcie to nie obejmuje dróg wewnętrznych, tj. nie zaliczonych do kategorii dróg publicznych w rozumieniu ustawy o drogach publicznych. Istnieje również trzeci, kompromisowy pogląd, iż zaliczenie dróg wewnętrznych do kategorii innych miejsc publicznych jest zasadne wyłącznie wtedy, gdy stanowią one miejsce o powszechnej dostępności; a zatem to, czy dana droga wewnętrzna, czy inne niż droga miejsce stanowi „miejsce publiczne” w rozumieniu art. 30 ust. 1 pkt 3 i 4 Prawa budowlanego, powinno być rozstrzygane indywidualnie, na gruncie konkretnej sprawy.

Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX