Walczyński Ignacy, Własność urządzeń przesyłowych

W orzecznictwie istnieją rozbieżności dotyczące określenia prawa własności urządzeń służących do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz innych urządzeń podobnych w rozumieniu art. 49 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny – dalej jako k.c., z chwilą ich połączenia z siecią urządzeń przedsiębiorstwa. Można rozróżnić cztery poglądy dotyczące tego zagadnienia. W świetle pierwszego, urządzenia wymienione w art. 49 k.c., z chwilą ich połączenia z siecią urządzeń przedsiębiorstwa, stają się własnością podmiotu będącego właścicielem przedsiębiorstwa, a owo połączenie jest jedynie kwestią faktu. Zgodnie z odmiennym poglądem, przepis art. 49 k.c. wyznacza jedynie granice między częścią składową przedsiębiorstwa i częścią składową nieruchomości, pozostawiając otwartą kwestię sposobu uzyskania przez prowadzącego przedsiębiorstwo tytułu prawnego do urządzeń, o których mowa w tym przepisie. Kolejne stanowisko zakłada, że wykładnia art. 49 k.c. prowadzi jedynie do wniosku, iż urządzenia infrastruktury z chwilą połączenia ich z siecią przedsiębiorstwa tracą status części składowej nieruchomości. Zgodnie z czwartym poglądem, urządzenia wymienione w art. 49 § 1 k.c. z chwilą ich połączenia z siecią należącą do przedsiębiorstwa przestają być częścią składową nieruchomości i stają się samoistnymi rzeczami ruchomymi, które mogą być przedmiotem odrębnej własności i odrębnego obrotu.