Krudysz Marcin, Wejście w posiadanie nieruchomości na podstawie umowy zobowiązującej do przeniesienia jej własności jako przymiot dobrej wiary posiadacza

Długość okresu posiadania nieruchomości, jaki musi upłynąć by doszło do jej zasiedzenia, zależy od dobrej lub złej wiary posiadacza (art. 172 k.c.). Na gruncie tego przepisu, niejednolicie w judykaturze rozstrzygana jest kwestia tego, czy osoba, która uzyskała posiadanie nieruchomości na podstawie sporządzonej w formie aktu notarialnego umowy zobowiązującej do przeniesienia własności może być - w zakresie zasiedzenia - uznana za samoistnego jej posiadacza w dobrej wierze. Cześć orzecznictwa podnosi, że zawarcie umowy o przeniesienie własności nieruchomości o charakterze jedynie zobowiązującym, nie uzasadnia przymiotu dobrej wiary. Można wyróżnić także pogląd odmienny, zgodnie z którym sporządzona w formie aktu notarialnego, umowa zobowiązującej do przeniesienia własności, może być - w zakresie zasiedzenia nieruchomości - podstawą uznania dobrej wiary posiadacza.