Kowalski Radosław, Warunki, jakie muszą być spełnione, aby przychód pracownika był zaliczony do źródła stosunek pracy

Alokacja przychodów w konkretnym źródle miewa kluczowe wręcz znaczenie dla wyznaczenia skutków podatkowych (moment uzyskania przychodu, sposób rozliczania kosztów, sposób opodatkowania). Stąd właśnie niezwykle ważne jest zagadnienie przyporządkowania przychodu do konkretnego źródła. Problem w tym, że niejednokrotnie ustawodawca niezbyt precyzyjnie ustala zasady zaliczania przychodów do danego źródła (i niestety nie chodzi tutaj wyłącznie o zamierzone tworzenie otwartych katalogów). Taki właśnie problem występuje w przypadku przychodów w źródle stosunek pracy. Szeroki i jednocześnie nieprecyzyjny zapis powoduje, że w praktyce podatnicy, a jak się okazuje również składy orzekające sądów administracyjnych, nierzadko mają problem ze stworzeniem ram przyporządkowania do źródła, a w efekcie i z rozstrzygnięciem, czy dany przychód winien być uznany za przychód w źródle stosunek pracy. Panuje zgodność co do tego, że o przychodzie ze stosunku pracy można mówić jedynie wówczas, gdy przychód uzyskuje pracownik i tylko on może być beneficjentem świadczenia. Powszechny jest też pogląd, że do źródła stosunek pracy zalicza się przychody osiągane w związku z wykonywaną pracą, ale nie na podstawie umowy o pracę i bez względu na źródło finansowania (pogląd nr 1). W opozycji do ostatniego twierdzenia stoi teza, wedle której nie wystarczy spełnienie kryterium podmiotowego (odbiorca: pracownik) oraz istnienie faktycznego związku świadczenia z wykonywaną pracą; konieczne jest, aby wypłata (przekazanie świadczenia) dokonywana była na podstawie umowy o pracę (pogląd nr 2).