Ambroziewicz Maciej, Uznawanie zdarzenia za wypadek przy pracy – stres jako przyczyna zewnętrzna

Pojęcie wypadku przy pracy zostało zdefiniowane w art. 3 ustawy z 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;

podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;

w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.

Jedynie wypełnienie wszystkich powyższych przesłanek uprawnia pracodawcę do uznania zdarzenia za wypadek przy pracy.

Przyczynę zewnętrzną wypadku przy pracy stanowi oddziaływujący z zewnątrz na organizm pracownika czynnik, który w normalnym przebiegu wydarzeń, w konkretnej sytuacji faktycznej, nie powinien wystąpić, a który jednak wystąpił i tym samym wywołał powstanie uszczerbku na zdrowiu pracownika lub w istotny sposób przyczynił się do niego.

W orzecznictwie można odnotować rozbieżność stanowisk w zakresie uznawania stresu za przyczynę zewnętrzną wypadku przy pracy. Według niektórych orzeczeń stres psychiczny związany z wykonywaniem obowiązków pracowniczych, który przeciętny organizm ludzki jest w stanie znieść bez istotnego uszczerbku dla zdrowia, nie jest przyczyną zewnętrzną. Inne orzeczenia wskazują natomiast, że przeżycie wewnętrzne w postaci emocji o znacznym nasileniu, wywołujące negatywne skutki w organizmie pracownika, może być uznane za przyczynę zewnętrzną danego zdarzenia, jeżeli powstało ono wskutek okoliczności nietypowych dla stosunków pracowniczych.