Partyk Tomasz, Uznanie długu jako oświadczenie o zrzeczeniu się zarzutu przedawnienia

W praktyce sądowej kontrowersje budzi problematyka kwalifikacji prawnej niewłaściwego uznania roszczenia przedawnionego w kontekście zrzeczenia się przez dłużnika zarzutu przedawnienia tego roszczenia. Pierwszy pogląd orzeczniczy wskazuje, że tak jak w przypadku właściwego uznania długu następuje zrzeczenie się zarzutu przedawnienia, tak też ma to miejsce w przypadku niewłaściwego uznania długu, jeżeli z okoliczności wynika, że taka była wola dłużnika. Uznanie bowiem roszczenia przedawnionego bez jednoczesnego zrzeczenia się zarzutu przedawnienia pozbawione jest jakiegokolwiek sensu. Drugie stanowisko rozróżnia natomiast niewłaściwe uznanie długu, jako oświadczenie wiedzy o tym, że należność istnieje od zrzeczenia się zarzutu przedawnienia, jako oświadczenia woli. Stąd samo tylko potwierdzenie przez dłużnika istnienia zadłużenia nie jest równoznaczne z tym, że pozbawia się on prawa do powoływania się na przedawnienie. Należy również zwrócić na pogląd odnoszący się do przypadku, w którym uznanie długu następuje w formie ugody pomiędzy stronami – wówczas bowiem, nawet jeśli strony nie zawarły postanowień dotyczących zrzeczenia się zarzutu przedawnienia, przyjmować należy, iż następuje ono w sposób dorozumiany.