Janczukowicz Krzysztof, Udostępnianie kart paliwowych - kwalifikacja na gruncie VAT

Niniejsze opracowanie dotyczy układu trójstronnego, w którym Dostawca (np. sieć stacji paliwowych) zawiera umowę z Pośrednikiem (np. spółką dominującą, spedytorem albo leasingodawcą) na stałe dostarczanie paliwa, a Pośrednik udostępnia trzeciemu podmiotowi - Odbiorcy (np. spółce zależnej, firmie transportowej albo leasingobiorcy) karty paliwowe, będące środkiem płatniczym uprawniającym do nabycia paliwa bez bezpośredniej zapłaty. Tak więc osoby działające w ramach Odbiorcy nabywają paliwo za pomocą kart, nie płacąc za nie. Dostawca wystawia na Pośrednika faktury za nabywane w ten sposób paliwo, a Pośrednik obciąża Odbiorcę kosztami paliwa w przyjęty pomiędzy tymi stronami sposób.

W takim układzie jedno jest pewne: Dostawca dokonuje dostawy towaru (paliwa) na rzecz Pośrednika. Powstała zaś wątpliwość, jaką rolę odgrywa w powyższym układzie Pośrednik w stosunku do Odbiorcy. Czy dokonuje na jego rzecz dostawy towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, dalej u.p.t.u., czy raczej należy uznać, że świadczy usługę finansową (art. 8 ust. 1 u.p.t.u.) polegającą na kredytowaniu zakupów paliwa za pomocą instrumentu finansowego w postaci karty paliwowej.

Konsekwencje przyjętego rozwiązania są rozliczne: usługa finansowa korzysta przecież ze zwolnienia z VAT, co komplikuje odliczanie VAT przez Pośrednika z faktur wystawianych przez Dostawcę. Jeśli zaś do sprawy dołącza się element zagraniczny – np. któryś z podmiotów nie jest krajowym podatnikiem VAT, to powstają kwestie miejsca, w którym wykonane jest świadczenie i zwrotu VAT podmiotowi zagranicznemu. W sprawie wypowiadały się nie tylko sądy administracyjne, ale także Trybunał Sprawiedliwości UE. Z jakim efektem?