Partyk Aleksandra, Tajemnica korespondencji jako dobro osobiste człowieka

Jednym z dóbr osobistych człowieka jest tzw. tajemnica korespondencji, a więc szczególne prawo, będące pochodną wolności komunikowania się i prawa do prywatności, w ramach którego chroni się korespondencję (zarówno tradycyjną jak i elektroniczną, w tym wiadomości sms, mms oraz korespondencję wymienianą za pośrednictwem tzw. komunikatorów internetowych) przed jakąkolwiek ingerencją podmiotów innych niż nadawca lub adresat bądź osób przez nich upoważnionych. Przyjmuje się w orzecznictwie, że tajemnica korespondencji jako dobro osobiste, przysługuje nie tylko osobom fizycznym, ale i prawnym. Niedozwolone jest więc zapoznawanie się z cudzą korespondencją lub jej niszczenie. Nie jest dopuszczalne samowolne publikowanie cudzej korespondencji, przy czym spornym jest w judykaturze, czy wystarczająca jest zgoda tylko adresata, czy też musi ją wyrazić również nadawca. W orzecznictwie wyrażono również szereg poglądów zrównujących z faktycznym i dokonanym naruszeniem tajemnicy korespondencji zawinione wywołanie stanu, w którym do tego może dojść, jak w szczególności w przypadku świadomego wysłania listu na nieaktualny adres odbiorcy. Wskazano także, że zagrożenie takie stwarza zagubienie korespondencji. Jednocześnie jednak zostało zaprezentowane zapatrywanie, iż przesyłanie pism urzędowych do podmiotów, których dotyczy postępowanie organu będącego adresatem pisma nie wymaga zgody nadawcy i nie jest naruszeniem tajemnicy korespondencji, bowiem odbywa się w warunkach kontratypu ustawowego.