Mejka Anna, Szkoda jako przesłanka roszczenia o zapłatę kary umownej

W orzecznictwie można odnotować rozbieżność stanowisk odnośnie do tego, czy wystąpienie po stronie wierzyciela szkody w sytuacji, gdy dłużnik zobowiązania nie wykonał lub wykonał je nienależycie, jest przesłanką powstania roszczenia o zapłatę kary umownej. Przepis art. 484 § 1 zd. 1 k.c. stwierdza bowiem, że kara umowna należy się wierzycielowi bez względu na wysokość poniesionej szkody. Wskazujący na konieczność wystąpienia po stronie wierzyciela szkody podkreślają, że użyte w przepisie określenie „bez względu na wysokość poniesionej szkody” nie może być utożsamiane z określeniem „niezależnie od poniesienia szkody”. Z kolei twierdzący przeciwnie odwołują się do celu zastrzeżenia kary umownej. Kara umowna ma stanowić umowną sankcję niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. W takim stanie rzeczy oczekiwanie od wierzyciela, by poza faktem niewywiązania się dłużnika z zobowiązania winien był udowodnić powstanie szkody oraz jej wielkość, podważałoby sens istnienia kary umownej.