Janczukowicz Krzysztof, Stosowanie ogólnych dyrektyw wymiaru kary przy warunkowym zwolnieniu

Kwestia stosowania warunkowego zwolnienia pojawia się w dwóch punktach procesowych:

1) w momencie wydawania wyroku skazującego z wymierzeniem bezwzględnej kary pozbawienia wolności, kiedy to sąd może wydłużyć minimalny okres kary, którą skazany musi odbyć przed warunkowym zwolnieniem (art. 77 § 2 k.k.);

2) w trakcie wykonywania kary, kiedy to sąd podejmuje decyzję w sprawie warunkowego zwolnienia (art. 77 § 1 k.k.).

Czy przy podejmowaniu powyższych decyzji sąd powinien kierować się ogólnymi dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 k.k.?

Art. 77 § 2 k.k. wskazuje, że wydłużenie minimalnego okresu wykonania kary możliwe jest "w szczególnie uzasadnionych wypadkach". I tylko tyle.

Art. 77 § 1 k.k. wskazuje, że warunkowe zwolnienie możliwe jest tylko wtedy, gdy istnieje tzw. pomyślna prognoza, a wiec "przekonanie, że skazany po zwolnieniu będzie stosował się do orzeczonego środka karnego lub zabezpieczającego i przestrzegał porządku prawnego", przy czym w odróżnieniu od swojego poprzednika (czyli art. 90 § 1 k.k. z 1969 r.), nie wymaga wyraźnie baczenia, by cele kary zostały osiągnięte.

Zgodnie zaś z art. 56 k.k., przepisy art. 53 "stosuje się odpowiednio do orzekania innych środków przewidzianych w tym kodeksie".

Jak w tym stanie prawnym sądy rozstrzygają powyższe pytanie? Czy odpowiedzi udzielane na gruncie art. 77 § 2 i na gruncie art. 77 § 1 k.k. są od siebie zależne?