Partyk Aleksandra, Prawo do życia w rodzinie jako dobro osobiste człowieka

Prawo do życia w rodzinie stanowi jedno z dóbr osobistych człowieka. W orzecznictwie dostrzec należy stanowiska odnoszące się zarówno do problematyki zadośćuczynienia za spowodowanie śmierci osoby najbliższej, jak też do potrzeby ochrony trwających więzi rodzinnych. W odniesieniu do możliwości przyznania zadośćuczynienia za śmierć osoby najbliższej judykatura obecnie jest zgodna, iż jest to możliwe zarówno na gruncie art. 446 § 4 k.c., jak też na podstawie art. 24 k.c. w zw. z art. 448 k.c. - również w odniesieniu do stanów faktycznych mających miejsce przed wejściem w życie pierwszego z wymienionych przepisów. W orzecznictwie pojawiały się wprawdzie poglądy odmienne, jednak ostatecznie utraciły znaczenie. Wskazuje się zarazem, że dla skutecznego dochodzenia roszczeń z tytułu naruszenia więzi rodzinnych z powodu śmierci członka rodziny konieczne jest wykazanie, że więź taka faktycznie istniała; samo formalne powiązanie rodzinne nie jest wystarczające. Co tyczy się ochrony życia rodzinnego w postaci istniejących relacji, wyrażono stanowisko, iż uniemożliwianie rodzicowi kontaktów z dzieckiem przez drugiego z rodziców, które stale sprawuje pieczę nad dzieckiem, stanowi naruszenie dobra osobistego; to samo odnosi się do kontaktów innych osób bliskich dziecku. Wskazano również, że nie jest naruszeniem więzi rodzinnych z rodzicem nawiązanie przez dziecko bliskich relacji z nowym partnerem drugiego z rodziców. Również sam w sobie rozwód małżonków nie oznacza naruszenia dóbr osobistych żadnego z nich.