Partyk Aleksandra, Podstawa prawna odpowiedzialności organizatora turystyki za szkodę niemajątkową spowodowaną nienależytym wykonaniem umowy o świadczenie usług turystycznych

W najnowszym orzecznictwie ukształtowanym poglądami Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej jednolicie przyjmuje się zasadę, iż odpowiedzialność odszkodowawcza organizatora turystyki obejmuje zarówno poniesione przez uczestnika imprezy turystycznej szkody majątkowe, jak też niemajątkowe. Dominuje zapatrywanie, że podstawę odszkodowania z tytułu „zmarnowanego urlopu” stanowi wprost art. 11a ustawy o usługach turystycznych, wobec wykładni dyrektywy nr 90/314/EWG z dnia 13 czerwca 1990 r. w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek – jest to zadośćuczynienie za szkodę niemajątkową. Spotykane jest jednak również stanowisko, że poszkodowani uczestnicy imprezy turystycznej mogą sformułować roszczenie o zadośćuczynienie z powodu naruszenia ich dóbr osobistych, jeżeli okoliczności sprawy nakazują przyjąć, że wobec np. drastycznie złych warunków zakwaterowania naruszona została ich godność lub zdrowie.