Partyk Aleksandra, Poddanie człowieka wbrew jego woli praktykom religijnym lub działaniom sprzecznym z nakazami wyznawanej przez niego religii w kontekście naruszenia swobody sumienia i wyznania

Zgodnie z powszechnie przyjętym poglądem naruszenie uczuć religijnych jednostki występuje wówczas, gdy zachowanie się określonego podmiotu je wyśmiewa, uniemożliwia lub utrudnia ich wyrażanie w ramach wybranej religii. Na tym tle pojawiają się rozmaite orzeczenia sądów krajowych oraz Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, odnoszące się do problematyki takiej ingerencji w sferę nakazania lub zakazania człowiekowi określonego postępowania, które stanowi bądź naruszenie zasad wynikających z wyznawanej przez niego religii, bądź prowadzi do konieczności ujawnienia swojego wyznania, bądź też polega na poddaniu go praktykom religijnym wbrew jego woli. W judykaturze dominuje zapatrywanie, wedle którego godzenie w wolność religijną jest dopuszczalne wtedy, gdy ma miejsce niejako „przy okazji” podejmowania działań nakierowanych na ochronę innego dobra prawnego, np. bezpieczeństwa publicznego, funkcjonowania instytucji publicznych, a przy tym nie stanowi zamierzonej szykany motywowanej religijnie. Podkreśla się jednak również, że przyjęcie procedur, które przymuszają człowieka do określonego postępowania i nie umożliwiają mu jego uniknięcia (np. w przypadku obowiązkowej służby wojskowej), jak też doprowadzają do konieczności publicznego ujawnienia światopoglądu wyznaniowego, stanowi niedopuszczalne naruszenie swobody sumienia. Wyrażono również stanowisko, iż poddanie człowieka niewierzącego, znajdującego się w stanie śpiączki sakramentowi namaszczenia chorych stanowi naruszenie jego dobra osobistego. Jednocześnie jednak zasygnalizowano, że samo poddanie dziecka sakramentowi chrztu nie jest naruszeniem jego dóbr osobistych, jeśli nie wiąże się z tym przymuszanie go do praktyk religijnych.