Janczukowicz Krzysztof, Pobieranie podatku od przychodów nierezydentów za usługi wykonywane za granicą

Chodzi o sytuacje, w których polska firma płaci nierezydentowi (podmiotowi niemającemu polskiej rezydencji podatkowej) należność za świadczenie wykonane ze granicą. Przykładowo, spółka z o.o. płaci spółce niemieckiej należność za najem samochodu na terenie Niemiec. Wiadomo, że od dochodów nierezydenta należy pobrać podatek w Polsce, jeśli uzna się, że dochód został osiągnięty na terytorium Polski (art. 3 ust. 2 u.p.d.o.p.), ale co decyduje o miejscu osiągnięcia dochodu? Miejsce zawarcia umowy, miejsce faktycznego wykonania świadczenia, czy może miejsce, z którego nastąpiła płatność? Orzecznictwo w tym zakresie jest niejednolite.

Od 1 stycznia 2017 r. obowiązują przepisy art. 3 ust. 3-5 u.p.d.o.p., w myśl których do uznania, że dochód jest osiągnięty w Polsce wystarczy zajście jednej z dwóch okoliczności: nierezydent wykonuje świadczenie w Polsce (art. 3 ust. 3 pkt 1 u.p.d.o.p) albo otrzymuje należność od firmy polskiej (art. 3 ust. 3 pkt 5 u.p.d.o.p). Tak wiec od tego dnia nie ma wątpliwości, że sama zapłata przez firmę polską powoduje, że powinna ona pobrać od nierezydenta podatek w myśl art. 21 i 26 u.p.d.o.f. Wątpliwość może więc dotyczyć płatności zaistniałych przed tym dniem i w tym zakresie przez kilka najbliższych lat (do momentu przedawnienia) jest dla polskich firm istotna ze względu na możliwość zakwestionowania niepobrania podatku od nierezydenta.