Partyk Tomasz, Pisma procesowe objęte obowiązkiem wzajemnych doręczeń przez pełnomocników profesjonalnych na gruncie art. 132 k.p.c.

Problematyka praktycznego stosowania art. 132 § 1 i 1¹ k.p.c. budzi poważne kontrowersje w orzecznictwie, z uwagi na niejednoznaczną relację tych przepisów oraz sprzeczne rezultaty ich wykładni literalnej i celowościowej. Jest to zarazem kwestia doniosła procesowo, jako że zwrot pisma niejednokrotnie rodzi nieodwracalne, negatywne skutki dla strony. Zasadniczo przyjmuje się, że hipotezą art. 132 § 1 k.p.c. objęte są jedynie pisma procesowe w rozumieniu art. 125 k.p.c., a więc takie, które zawierają wnioski i oświadczenia stron składane poza rozprawą. Wyłączone więc spod obowiązku wzajemnego doręczenia są pisma o charakterze nieistotnym dla przeciwnika procesowego, jak wniosek o sporządzenie uzasadnienia orzeczenia, pismo informacyjne składane w odpowiedzi na wezwanie sądu, wnioski dowodowe, czy wniosek o uzupełnienie orzeczenia (choć w tym przypadku nie jest to jednoznaczne). Wskazuje się także, że obowiązkiem określonym w art. 132 § 1 k.p.c. objęte są istotne pisma procesowe niewymienione w § 1¹ tego przepisu, a w szczególności odpowiedzi na pozew (wniosek) lub odpowiedzi na środki odwoławcze. Natomiast w odniesieniu do pism stanowiących rozszerzenie powództwa wyrażane są przeciwstawne zapatrywania. Również sprzeczne stanowiska judykatury dotyczą pism, których celem jest usuwanie braków formalnych środków odwoławczych, przy czym w tym zakresie dominuje koncepcja, iż są one objęte hipotezą art. 132 § 1¹ k.p.c.