Partyk Aleksandra, Osobista styczność rodziców z dzieckiem a władza rodzicielska

W orzecznictwie utrwalił się pogląd, zgodnie z którym prawo rodziców do kontaktów z dzieckiem nie stanowi elementu przysługującej im władzy rodzicielskiej (zgodnie z literalnym brzmieniem art. 113 § 1 k.r.o.), w związku z czym mogą i powinni nawiązywać osobistą styczność także wówczas, gdy władza rodzicielska im nie przysługuje. W pewnej opozycji do powyższego zapatrywania stanął Sąd Najwyższy wyrażając stanowisko, iż prawo do kontaktów jest immanentnym składnikiem władzy rodzicielskiej, jeżeli rodzicowi władza ta przysługuje, bowiem nie da się jej wykonywać bez osobistej styczności z dzieckiem. Prawo do kontaktów nabywa więc charakteru autonomicznego dopiero wtedy, gdy rodzic władzę rodzicielska utraci.