Partyk Aleksandra, Osoba pozostająca we wspólnym pożyciu jako osoba najbliższa w rozumieniu art. 446 k.c.

Zgodnie z dominującym w orzecznictwie poglądem, uprawnionymi do zadośćuczynienia na podstawie art. 446 § 4 k.c. są nie tylko najbliżsi członkowie rodziny zmarłego, ale i osoby niepowiązane formalnymi stosunkami prawnorodzinnymi (np. konkubent, narzeczony), jeżeli zmarły pozostawał z nimi faktycznie w szczególnej bliskości powodowanej bardzo silną więzią uczuciową. Wskazuje się, że stały partner zazwyczaj jest osobą najbliższą, szczególnie jeśli związek jest wieloletni, oparty na wspólnym pożyciu i prowadzeniu wspólnego gospodarstwa domowego. Zaznacza się, że za osobę najbliższą uznać należy narzeczonego zmarłego, bowiem fakt planowania sformalizowania związku małżeńskiego świadczy o istnieniu silnej więzi i bliskości. Dostrzec można jednak również poglądy orzecznicze, zgodnie z którymi konkubent lub partner nie może być uznany za osobę najbliższą.