Walczyński Ignacy, Opłata egzekucyjna należna komornikowi

Przepisy ustawy o komornikach sądowych i egzekucji w pierwotnym brzmieniu przewidywały, że za prowadzenie egzekucji świadczeń pieniężnych komornik pobiera opłaty stosunkowe, zależne od wartości egzekwowanego świadczenia (art. 43 i 44 u.k.s.egz.). Zgodnie z art. 49 u.k.s.egz., cała opłata stosunkowa wynosiła 21% wartości egzekwowanego świadczenia, a jej najwyższą i najniższą wartość ustalono w proporcji do wielokrotności przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Wszczęcie egzekucji świadczeń pieniężnych uzależnione było od uiszczenia przez wierzyciela części opłaty stosunkowej w wysokości 7% wartości egzekwowanego świadczenia, jednak nie mogło to stanowić więcej niż 1/3 całej opłaty obliczonej zgodnie z art. 49 (art. 45 u.k.s.egz.). Pozostałą część opłaty stosunkowej komornik miał prawo ściągnąć od dłużnika, z tym że obliczał ją proporcjonalnie do wyegzekwowanych kwot (art. 59 u.k.s.egz.). Regulacja ta stała się podstawą rozbieżnych interpretacji w orzecznictwie, w której egzekucja została umorzona na wniosek wierzyciela, a komornik nie wyegzekwował żadnej kwoty. W świetle pierwszego poglądu, opłata ta powinna być traktowana jako odmiana daniny publicznej, a nie świadczenia ekwiwalentnego za usługi komornika. W świetle poglądu przeciwnego uznanie opłaty tylko za daninę publiczną nie miało jednoznacznego oparcia w przepisach ustawy o komornikach sądowych i egzekucji w jej pierwotnym brzmieniu.