Partyk Aleksandra, Partyk Tomasz, Obiektywna długotrwałość postępowania sądowego jako podstawa stwierdzenia naruszenia prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki

W orzecznictwie sądów rozpoznających skargi na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu prokuratorskim lub sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki wykształciły się dwie zasadnicze koncepcje pojęcia „przewlekłości postępowania”. Według pierwszej z nich należy mieć na uwadze celowość i terminowość podejmowania poszczególnych czynności procesowych, a nieuzasadniona opieszałość w ich podejmowaniu jest podstawą do oceny, że postępowanie prowadzone jest w sposób przewlekły. Według drugiej z nich ocenie poddać należy postępowanie „jako całość”, a nie jego poszczególne elementy, porównując czas jego trwania do modelu postępowania w sprawach podobnych. Wskazuje się przy tym, że chodzi tu o postępowanie „co do istoty sprawy”, a nie wpadkowe kwestie o charakterze incydentalnym. Ugruntowany jest natomiast pogląd, zgodnie z którym jeżeli długotrwałość postępowania wywołana jest postępowaniem stron lub podmiotów, za które sąd lub organ prowadzący postępowanie nie odpowiada, to nie sposób twierdzić, że prowadzi on postępowanie w sposób przewlekły.