Partyk Aleksandra, Nietykalność mieszkania jako dobro osobiste człowieka

Dobro osobiste, jakim jest nietykalność mieszkania, wyraża się – wedle dominującego nurtu orzecznictwa – w szczególnej ochronie przed bezprawnym wtargnięciem w sferę określonego stanu psychicznego i emocjonalnego, jaki daje każdemu człowiekowi poczucie bezpiecznego i niezakłóconego posiadania własnego miejsca, w którym koncentruje swoje istotne sprawy życiowe i chroni swoją prywatność. Naruszeniami tego dobra są więc wszelkie przejawy wtargnięcia do cudzego mieszkania, zajmowania go mimo sprzeciwu uprawnionego, naruszanie miru domowego. Wyrażono jednak również zapatrywanie, wedle którego skoro istotą omawianego dobra osobistego jest właśnie sfera psychiczna człowieka, to naruszenia substancji mieszkania w sensie fizycznym same w sobie nie stanowią naruszenia dobra osobistego nietykalności mieszkania. Nadto judykatura konsekwentnie podkreśla, że wtargnięcie w sferę mieszkania, mimo braku zgody właściciela, nie są bezprawne i jako takie nie naruszają jego dobra osobistego, gdy dokonywane są w ramach upoważnienia ustawowego. Jednakże prowadzenie eksmisji osoby bezprawnie zajmującej lokal mieszkalny przez jego właściciela, mimo umocowania jego działania w przepisach prawa materialnego, stanowi naruszenie nietykalności mieszkania „lokatora”, jeżeli dokonywane jest samowolnie, bez oparcia w stosownym tytule wykonawczym.