Makuch Jakub, Koszt przejazdu do sądu zawodowego pełnomocnika jako „niezbędny” wydatek w postępowaniu sądowoadministracyjnym

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym rozbieżność ocen wywołuje zagadnienie, czy koszty przejazdu do sądu zawodowego pełnomocnika (adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego, rzecznika patentowego) w celu reprezentowania mocodawcy, stanowią wydatek niezbędny do celowego dochodzenia praw. Według jednego ze stanowisk, wydatki pełnomocnika związane z jego obecnością na rozprawie przed sądem administracyjnym są wydatkami niezbędnymi do właściwego prowadzenia sprawy. Na poparcie tego stanowiska wskazuje się, że koszt dojazdu pełnomocnika na rozprawę stanowi „wydatek”, o którym mówi art. 205 par. 2 p.p.s.a.

Niektóre sądy administracyjne nie podzielają jednak wskazanego zapatrywania i zajmują stanowisko, iż koszt przejazdu zawodowego pełnomocnika do sądu nie jest niezbędnym wydatkiem. Wskazuje się w tym zakresie, iż ustawodawca w art. 205 par. 2 p.p.s.a. uznał za niezbędne wyłącznie koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Z tego sformułowania wyprowadzany jest wniosek, że koszt stawiennictwa pełnomocnika na rozprawie nie został zaliczony do niezbędnych wydatków.

W orzecznictwie dostrzec można też trzecie, pośrednie stanowisko. Opiera się ono na założeniu, że wydatek poniesiony w związku z przejazdem pełnomocnika do sądu administracyjnego będzie kosztem niezbędnym do celowego dochodzenia praw, gdy sąd administracyjny nakaże osobiste stawiennictwo pełnomocnika, stosując art. 91 par. 3 p.p.s.a.