Partyk Aleksandra, Istota zasiłku celowego (art. 39 ustawy o pomocy społecznej)

W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalił się pogląd, zgodnie z którym zasiłek celowy to świadczenie o charakterze subsydiarnym i fakultatywnym. Przyznanie zasiłku i jego wysokość jest zależna od uznania organu administracyjnego, a osoba ubiegająca się o zasiłek nie może sformułować prawnie skutecznego roszczenia o jego udzielenie. W praktyce sądowej przyjmuje się również, że przyznanie zasiłku celowego nie ma służyć zaspokojeniu wszelkich potrzeb bytowych osoby uprawnionej, lecz jedynie potrzeb niezbędnych. Pojęcie to nie jest zdefiniowane przez ustawę, jednakże jego dominująca wykładnia wskazuje, że chodzi tu o takie potrzeby, bez zaspokojenia których osoba nie może egzystować, zagrożone są warunki jej istnienia, a w szczególności życia lub zdrowia. Jednocześnie podkreśla się, iż oprócz potrzeb osoby uprawnionej, udzielenie pomocy w postaci zasiłku celowego i wysokość świadczenia, uzależnione są również od możliwości finansowych organu pomocy społecznej.