Partyk Aleksandra, Istota naruszenia czci człowieka jako dobra osobistego

Ujęcie dobra osobistego człowieka w postaci czci przedstawione zostało w orzecznictwie i literaturze w dwóch aspektach. W ujęciu wewnętrznym cześć człowieka, jego godność osobista, to poczucie własnej wartości, które może zostać naruszone poprzez skierowanie do niego wypowiedzi lub zachowania obraźliwego. W ujęciu zewnętrznym cześć to dobre imię, reputacja i oczekiwanie szacunku ze strony innych ludzi. Tak rozumiana cześć zostaje naruszona w razie upublicznienia nieprawdziwego zarzutu co do cech lub zachowania tej osoby, bądź wyrażenie niepochlebnej opinii o tej osobie w formie nieadekwatnej do sytuacji. Utrwalił się w orzecznictwie pogląd, wedle którego ocena, czy określone zachowanie stanowi naruszenie czci człowieka nie jest zależna wyłącznie od jego subiektywnych odczuć, ale przede wszystkim od oceny z punktu widzenia opinii publicznej, bowiem poczucie własnej wartości człowieka kształtowane jest w określonych warunkach historycznych i kulturowych. Wskazuje się również, że dokonując tej oceny mieć trzeba na względzie nie tylko samą wypowiedź lub zachowanie, ale także kontekst sytuacyjny, w jakim miała miejsce. Wskazać również trzeba na zapatrywanie, wedle którego naruszenie dóbr osobistych grupy osób stanowi naruszenie dóbr osobistych indywidualnego człowieka tylko wtedy, gdy możliwe jest zidentyfikowanie (przez odbiorców wypowiedzi lub zachowania) określonej osoby jako członka tej grupy.