Partyk Aleksandra, Istota i cel sprostowania prasowego

Instytucja sprostowania prasowego przedstawiana jest w literaturze według dwóch przeciwstawnych koncepcji. W ujęciu obiektywistycznym redaktor naczelny przed publikacją sprostowania powinien ustalić, czy jego treść odpowiada rzeczywistości. „Zwolennicy koncepcji obiektywistycznej podkreślają, iż prasa jest zobowiązana do prawdziwego przedstawiania prezentowanych zjawisk, a dziennikarze mają obowiązek zachowania rzetelności i szczególnej staranności, a więc muszą badać, czy sprostowanie odpowiada prawdzie czy też nie.” (cyt. J. Sobczak, Prawo prasowe. Komentarz, LEX, 2008). Koncepcja obiektywistyczna w praktyce sądowej jest jednak praktycznie nieobecna, a przeważa w nim koncepcja subiektywistyczna (którą wyraża również autor w/w komentarza). Wedle tego zapatrywania niezależnie od rzeczowego charakteru, sprostowanie prasowe stanowi wyraz własnej wersji zainteresowanego co do opisanych faktów, a obiektywna prawdziwość faktu stanowiącego przedmiot sprostowania nie stanowi przesłanki uzasadniającej odmowę sprostowania. W orzecznictwie wyrażono również poglądy wskazujące, iż samo dokonanie przez zainteresowanego sprostowania w prasie stanowi swoisty środek ochrony dóbr osobistych, jednakże publikacja sprostowania nie zamyka drogi do żądania dalej idącej ochrony. Tam zaś, gdzie ochrona na gruncie prawa cywilnego udzielona zostać nie może, instytucja sprostowania może okazać się jedynym środkiem uzyskania przez pokrzywdzonego satysfakcji.