Partyk Tomasz, Istota i cel instytucji przedstawienia do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu zagadnienia prawnego

W orzecznictwie Sądu Najwyższego konsekwentnie podkreśla się, iż instytucja przedstawiania zagadnień prawnych w trybie art. 390 k.p.c. ma na celu udzielenie sądowi rozpoznającemu sprawę pomocy w rozstrzygnięciu poważnych wątpliwości co do wykładni i stosowania przepisów prawa. Nie jest natomiast funkcją tej instytucji uzyskiwanie potwierdzenia poprawności poglądu prawnego wyrażanego przez ten sąd, wspieranie sądu przez Sąd Najwyższy w dokonywaniu ustaleń w sprawie bądź wskazanie na określony kierunek rozstrzygnięcia sprawy. Jako że związanie sądu meriti treścią uchwały Sądu Najwyższego stanowi wyłom od zasady podległości sędziów wyłącznie Konstytucji i ustawom, korzystanie z instytucji przedstawiania zagadnień prawnych powinno być ograniczone ściśle do przypadków wynikających z art. 390 k.p.c., a więc powstania zagadnienia prawnego budzącego poważnych wątpliwości. Wskazuje się również, że nie jest dopuszczalne korzystanie z instytucji przedstawienia zagadnienia prawnego Sądowi Najwyższemu w celu rozstrzygnięcia zgodności przepisu prawa z Konstytucją lub prawem Unii Europejskiej, albowiem Sąd Najwyższy nie jest właściwy dla rozstrzygania tego rodzaju wątpliwości.