Partyk Tomasz, Formułowanie postanowienia przedstawiającego zagadnienie prawne do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu

Prawidłowe sformułowanie postanowienia w przedmiocie przedstawienia Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienia prawnego, na podstawie art. 390 k.p.c., może niekiedy budzić trudności. Warto więc przedstawić utrwalone poglądy Sądu Najwyższego odnoszące się do tej problematyki. Samo pytanie objęte sentencją takiego postanowienia powinno zostać skonstruowane jako tzw. „pytanie do rozstrzygnięcia”, nie zaś jako „pytanie otwarte”. Należy je również ująć w sposób abstrakcyjny i ogólny, tak aby Sąd Najwyższy mógł na nie odpowiedzieć, nie rozstrzygając zarazem sprawy, w której pytanie zostało zadane. W uzasadnieniu postanowienia sąd prezentuje własne rozważania dotyczące stwierdzonych poważnych wątpliwości prawnych – nie jest przy tym właściwe jedynie odwołanie się do rozbieżnych poglądów stron lub innych sądów. Celowym jest również wskazanie dostrzeganych przez sąd meriti alternatywnych możliwości rozstrzygnięcia problemu, jeśli bowiem realne argumenty przemawiają jedynie za jedną z nich, to udzielanie przez Sąd Najwyższy odpowiedzi na zadane mu pytanie jest bezprzedmiotowe.