Partyk Tomasz, Forma aktu notarialnego umowy stanowiącej podstawę objęcia nieruchomości w posiadanie a dobra lub zła wiara posiadacza tej nieruchomości

Jedną ze spornych kwestii w orzecznictwie jest dopuszczalność uznania posiadacza nieruchomości, który wszedł w jej posiadanie na podstawie umowy przenoszącej własność tej nieruchomości zawartej bez zachowania formy aktu notarialnego. Z jednej strony wskazuje się, iż z uwagi na to, że umowa taka jest bezwzględnie nieważna, to objęcie na jej podstawie posiadania nieruchomości jest zawsze dokonywane w złej wierze. Druga grupa poglądów opiera się na założeniu, że uznanie posiadacza „nieformalnego” za posiadacza w dobrej wierze jest dopuszczalne, zwłaszcza gdy nie krzywdzi on właściciela, który nieruchomość mu „sprzedał”. Należy także wskazać na pogląd Sądu Najwyższego, zgodnie z którym przedsiębiorstwo państwowe, powstałe w wyniku podziału innego przedsiębiorstwa państwowego, któremu przekazano nieruchomość bez zachowania formy aktu notarialnego, może być uznane za posiadacza samoistnego tej nieruchomości w dobrej wierze.