Hadel Maciej, Problematyka zaskarżania uchwał anty-LGBT

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym zauważalna jest rozbieżność stanowisk odnoszących się do tzw. uchwał „anty-LGBT”, podejmowanych przez organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego. Rozbieżność ta - na obecnym etapie - sprowadza się przede wszystkim do przesądzenia kwestii dopuszczalności kontroli sądowoadministracyjnej tego rodzaju uchwał (określanych niekiedy przez uchwałodawców jako „deklaracje”, „rezolucje”, „apele”, „stanowiska” itp.). Wedle jednego poglądu (pierwotnie dominującego) kontrola sądowoadministracyjna ww. uchwał nie jest dopuszczalna i w tym zakresie skarga winna ulec odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 i pkt 5a p.p.s.a. W uzasadnieniu powyższego stanowiska wskazuje się, że uchwały te nie są podejmowane „w sprawach z zakresu administracji publicznej”, nie mają sprecyzowanego adresata (stąd też nie jest możliwe przesądzenie, że mają one charakter generalny bądź indywidualny), nie stanowią podstawy nałożenia jakichkolwiek obowiązków czy też przyznania bądź stwierdzenia uprawnień. Jednocześnie z uwagi na to, że skargi w tych sprawach były wnoszone przez indywidualne jednostki, konieczne było wykazanie naruszenia uchwałą przysługującego im interesu prawnego. Wedle drugiej, ukształtowanej w latach 2020-2022 linii orzeczniczej kontrola sądowoadministracyjna ww. uchwał jest dopuszczalna z uwagi na szerokie rozumienie pojęcia „spraw z zakresu administracji publicznej” oraz zważywszy na to, iż ich treść zawiera wiążące wytyczne dla organu wykonawczego jednostki samorządu terytorialnego i innych organów samorządowych. Jednocześnie zgodnie z powyższą linią orzeczniczą zaskarżone uchwały są niezgodne z prawem z racji tego, że stanowią one wykroczenie poza ustawowo określone kompetencje jednostek samorządu terytorialnego oraz z uwagi na ich dyskryminacyjny charakter. Linia ta obecnie ma charakter dominujący i została potwierdzona wyrokiem NSA z dnia 28.06.2022 r., III OSK 4028/21.