Partyk Aleksandra, Dopuszczalność dochodzenia zadośćuczynienia za śmierć dziecka nienarodzonego

W orzecznictwie można dostrzec różne poglądy odnośnie możliwości uzyskania zadośćuczynienia za śmierć nienarodzonego dziecka, zaistniałą na skutek zdarzenia, za które odpowiedzialność ponosi osoba trzecia. Wskazuje się, że nienarodzone dziecko na takim etapie rozwoju, na którym jest zdolne do samodzielnego życia poza organizmem matki, które obumarło, powinno być traktowane na równi z osobą "zmarłą". Istnieje zatem możliwość przyznania na rzecz osób dla niego najbliższych zadośćuczynienia za krzywdę związaną z jego śmiercią. Z drugiej strony wyrażono w judykaturze zapatrywanie, wedle którego dziecko nienarodzone, które obumarło, nie może być uznane za osobę "zmarłą", skoro nie doszło do jego narodzin, a co za tym idzie nie ma podstaw do przyznania na rzecz osób dla niego najbliższych samodzielnego zadośćuczynienia w związku z jego śmiercią. W orzecznictwie obecne jest jednak również stanowisko, iż w przypadku śmierci nienarodzonego dziecka, chociażby nie było ono zdolne do samodzielnego życia poza organizmem matki, osoby mu najbliższe mogą dochodzić zadośćuczynienia w związku z jego śmiercią, albowiem ma wówczas miejsce naruszenie ich dobra osobistego w postaci prawa do życia rodzinnego.