Partyk Aleksandra, Domniemanie niewinności a naruszenie dóbr osobistych

Jakkolwiek „[...] za dobra osobiste, ściśle związane z istotą człowieczeństwa nie można uznać [...] podstawowej zasady procesu karnego - a to domniemania niewinności, chronionej też konwencją, bez względu na ich znaczenie w życiu każdego człowieka” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 13 lutego 2014 r., V ACa 535/12, LEX nr 1437980), niemniej zasada ta powoduje, że nie jest dopuszczalne publiczne przypisywanie osobie nieskazanej prawomocnym wyrokiem karnym popełnienia przestępstwa, a takie działanie może być oceniane jako naruszenie czci i dobrego imienia określonej osoby. W judykaturze wskazuje się przy tym, że nie wyłącza bezprawności takiego naruszenia subiektywne przekonanie o tym, że przestępstwo zostało popełnione, jak również „anonimizacja” danych osobowych, jeżeli na podstawie innych okoliczności możliwe jest ustalenie tożsamości tej osoby. Utrwaliło się jednak również w orzecznictwie stanowisko, zgodnie z którym bezprawność publikacji tego rodzaju jest wyłączona, jeżeli doszło do następczego prawomocnego skazania osoby wskazanej jako sprawca przestępstwa. Wskazuje się również, że jakkolwiek samo prowadzenie postępowania karnego i sporządzenie w jego ramach opisu czynu przestępnego nie narusza dóbr osobistych osoby objętej tym postępowaniem, jednakże przedwczesne (również niepubliczne) używanie określeń bezpośrednio wskazujących na sprawstwo przestępstwa, może kreować odpowiedzialność cywilnoprawną.