Partyk Aleksandra, Dobro dziecka jako wartość nadrzędna przy orzekaniu o władzy rodzicielskiej

Jest kwestią niesporną, iż nadrzędną wartością prawa rodzinnego w odniesieniu do wszelkich rozstrzygnięć dotyczących osób małoletnich, jest tzw. zasada dobra dziecka. Samo jednak pojęcie „dobra dziecka” ma charakter nieostry i ocenny, podlega indywidualnemu badaniu w konkretnych okolicznościach każdego przypadku. W odniesieniu do rozstrzygnięć w przedmiocie władzy rodzicielskiej wykształcił się ogólny pogląd, zgodnie z którym dobro dziecka powinno być rozumiane szeroko, a władza sądu opiekuńczego pozwala mu na praktycznie dowolną ingerencję w sferę praw rodzicielskich, taka jakiej wymagają okoliczności – i to niezależnie od zawinienia rodziców, bowiem środki stosowane przez sąd nie są tu aktami represyjnymi. W orzecznictwie dostrzec można jednak również tendencję do ujmowania „dobra dziecka” w szerszym aspekcie „dobra rodziny”, zwracając uwagę na to, że zasadniczo najpełniej zapewnia dziecku zaspokojenie potrzeb życiowych i emocjonalno-psychicznych pozostawanie w domu rodzinnym. Pojawiają się również stanowiska o potrzebie uwzględniania przez sądy opiekuńcze „interesu rodziców”, jeżeli tylko nie stoi on w sprzeczności z istotnymi interesami dziecka.