Partyk Tomasz, Dobra i zła wiara posiadacza w kontekście zasiedzenia

W orzecznictwie ukształtowały się dwa przeciwstawne poglądy odnoszące się do pojęcia dobrej wiary posiadacza rzeczy. „Pogląd tzw. tradycyjny przez dobrą wiarę rozumie przekonanie posiadacza nieruchomości, błędne ale w danych okolicznościach usprawiedliwione, że przysługuje mu wykonywane przez niego prawo. Pogląd liberalny przyjmuje, że dobra wiara posiadacza jest równoznaczna z jego przekonaniem, opartym na obiektywnych przesłankach, wywodzących się ze stosunku będącego podstawą i przyczyną konkretnego stanu faktycznego, że wykonując w swoim imieniu prawo własności niczyjego prawa nie narusza.” (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2010 r., IV CSK 152/10, LEX nr 707912). Wyrażono również zapatrywanie, że w pewnych szczególnych przypadkach, gdy wymagają tego względy współżycia społecznego, posiadacza w złej wierze należy traktować na równi z posiadaczem w dobrej wierze. Niezależnie od powyższych rozbieżności utrwaliły się w orzecznictwie poglądy, zgodnie z którymi w przypadku zasiadywania nieruchomości znaczenie dla oceny charakteru posiadania w dobrej lub złej wierze ma moment objęcia tego posiadania, a późniejsze wyłączenie dobrej wiary jest nieistotne, natomiast w przypadku rzeczy ruchomych stan dobrej wiary posiadacza musi istnieć przez cały okres zasiedzenia, zaś zła wiara w ogóle wyklucza możliwość zasiedzenia.