Walczyński Ignacy, Charakter prawny uznania niewłaściwego

W orzecznictwie istnieją rozbieżności dotyczące oceny charakteru prawnego uznania niewłaściwego. Chodzi o to, czy stanowi ono tylko akt wiedzy, czy też woli, a tym samym jako uznanie niewłaściwe - okoliczność powodującą przerwę biegu przedawnienia w rozumieniu art. 123 § 1 k.c. Kwestia charakteru prawnego uznania i to zarówno właściwego, jak i niewłaściwego jest kontrowersyjna w teorii, gdyż granice między tymi instytucjami są płynne. Uznanie właściwe jest umową, której treścią jest ustalenie istnienia długu. Ma ono charakter klauzualny, co oznacza, że ważność umowy jest uzależniona od podstawy prawnej uznanego roszczenia. W kwestii prawnej natury uznania niewłaściwego w orzecznictwie Sądu Najwyższego można spotkać dwa stanowiska. W świetle pierwszego, uznanie niewłaściwe jest oświadczeniem wiedzy, jednostronnym przyznaniem faktów. Tym samym nie jest czynnością prawną. Zgodnie z przeciwnym stanowiskiem, w uznaniu niewłaściwym występują zarówno elementy wiedzy i woli, zatem wymieniona w art. 60 k.c. definicja oświadczenia woli obejmuje też uznanie niewłaściwe.