Partyk Aleksandra, Autokorekta zaskarżonego postanowienia w trybie art. 395 § 2 k.p.c.

Przewidziana w art. 395 § 2 k.p.c. dopuszczalność uchylenia przez sąd pierwszej instancji własnego postanowienia i w razie potrzeby rozpoznania sprawy na nowo, jest w orzecznictwie niekiedy ujmowana wręcz jako obowiązek tego sądu, zapobiegający zbędnemu przedłużaniu postępowania. Wskazuje się zarazem, że autokorekta postanowienia w tym trybie jest w istocie rodzajem rozpoznania zażalenia, z czym wiąże się konieczność uwzględnienia kosztów tego postępowania zażaleniowego, na takich samych zasadach, jak gdyby rozstrzygnięcie wydał sąd wyższej instancji. Zauważyć należy również pogląd, zgodnie z którym nie stoi na przeszkodzie skorzystaniu z art. 395 § 2 k.p.c. uprzednie doręczenie odpisu zażalenia stronie przeciwnej, a odmienne rozumowanie jest w istocie sprzeczne z celem tej instytucji. Orzecznictwo podkreśla również niezaskarżalność postanowienia uchylającego zaskarżone postanowienie w trybie autokorekty, wskazując że dopiero od „ponownego” rozstrzygnięcia w materii stanowiącej przedmiot uchylonego postanowienia lub zarządzenia, zażalenie przysługuje na zasadach ogólnych.