Partyk Aleksandra, Partyk Tomasz, „Przeciętna miara” zakłóceń korzystania z nieruchomości sąsiednich jako wyznacznik powstania roszczenia o ochronę przed immisjami

Zgodnie z ogólnym, powszechnie przyjmowanym w judykaturze poglądem, ocena „przeciętnej miary” zakłóceń korzystania z nieruchomości sąsiednich na gruncie art. 144 k.c. powinna być dokonywana wedle kryteriów obiektywnych, a nie na podstawie subiektywnych odczuć właścicieli nieruchomości sąsiednich. Należy mieć więc na względzie przede wszystkim przeznaczenie nieruchomości, jak też stopień uciążliwości immisji oraz ich realny wpływ na korzystanie z nieruchomości sąsiadujących. Ugruntowało się przy tym stanowisko, że normy administracyjnoprawne nie kolidują z dopuszczalnością żądania ochrony na gruncie prawa cywilnego, stąd sam fakt korzystania z nieruchomości emitującej immisje w granicach wyznaczonych decyzją administracyjną nie powoduje, że właściciele nieruchomości sąsiednich pozbawieni są możliwości żądania zaprzestania lub ograniczenia tych immisji. Dominuje również zapatrywanie, zgodnie z którym o przekroczeniu „przeciętnej miary” zakłóceń decydować powinien stan rzeczywisty, a nie sama potencjalna możliwość powstania takiej sytuacji, która takim przekroczeniem może skutkować; dostrzec trzeba jednak również pogląd przeciwny.