Byrski Jan (red.), Zalcewicz Anna (red.), Ustawa o usługach płatniczych. Komentarz, wyd. II

Komentarze
Opublikowano: WKP 2021
Stan prawny: 15 stycznia 2021 r.
Autorzy komentarza:

Ustawa o usługach płatniczych. Komentarz, wyd. II

Autorzy fragmentu:

Słowo wstępne

Obserwowane od dłuższego już czasu szerokie zainteresowanie prawodawcy unijnego właściwym uregulowaniem kwestii prawidłowego funkcjonowania rynku usług płatniczych przejawia się znaczącą aktywnością w sferze działań legislacyjnych podejmowanych w celu spójnego unormowania zasad świadczenia usług płatniczych w sposób sprzyjający rozwojowi rynku wewnętrznego, ochronie użytkowników i niedyskryminacji w zakresie dostępu do rachunku płatniczego. Jego realizacja wyraża się w podejmowanych od ponad 10 lat wielokierunkowych inicjatywach dążących – przez usunięcie barier w postaci zarówno istniejącej fragmentaryzacji krajowych ram prawnych, jak i rozbieżności obowiązujących rozwiązań – do m.in. wprowadzenia minimalnego, jednolitego we wszystkich państwach UE poziomu bezpieczeństwa świadczenia tych usług, dotykając zagadnień związanych z zapewnieniem nie tylko konsumentom, lecz także pozostałym klientom dostawców usług płatniczych właściwego poziomu ochrony przez wprowadzanie ogólnounijnych standardów w sferze prawa publicznego i prywatnego.

W tym kontekście trzeba rozpatrywać przyjęcie ustawy o usługach płatniczych obowiązującej w Polsce od 24.10.2011 r. Wprawdzie z opóźnieniem, niemniej jej uchwalenie, a następnie nowelizowanie pozwoliło wdrożyć do polskiego porządku prawnego przepisy unijne – najpierw postanowienia dyrektywy 2007/64/WE (obecnie uchylonej) i dyrektywy 2009/110/WE, następnie dyrektyw 2014/92/UE i 2015/2366, a ostatnio dostosować krajowe przepisy do rozporządzenia 2015/751 i rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/389. Aktualnie ustawa ta stanowi zasadniczy polski akt normujący warunki świadczenia usług płatniczych, prawa i obowiązki stron wynikające z umów o świadczenie usług płatniczych, warunki wydawania i wykupu pieniądza elektronicznego, zasady prowadzenia działalności przez instytucje płatnicze, małe instytucje płatnicze, dostawców świadczących usługę dostępu do informacji o rachunku, biura usług płatniczych i instytucje pieniądza elektronicznego, zasady dostępu konsumenta do rachunku podstawowego oraz zasady przenoszenia rachunków płatniczych prowadzonych dla konsumentów. Dodatkowo ustawa określa zasady: 1) funkcjonowania rynku krajowych transakcji płatniczych przy użyciu kart płatniczych, 2) prowadzenia stron internetowych porównujących opłaty związane z rachunkiem płatniczym oraz 3) funkcjonowania schematów płatniczych oraz zasady nadzoru nad tymi schematami.

W niniejszym trzecim wydaniu komentarza zostały omówione i objaśnione w sposób możliwie wyczerpujący przepisy ustawy o usługach płatniczych z uwzględnieniem odesłań do innych aktów prawnych, jak m.in. Prawo bankowe czy Prawo przedsiębiorców, których przepisy ustawodawca niejednokrotnie nakazuje stosować odpowiednio. Szczególną uwagę poświęcono zmianom wynikającym z implementacji do polskiego porządku prawnego dyrektywy 2015/2366 (tzw. dyrektywy PSD2) oraz rozpoczęcia stosowania rozporządzenia odnoszącego się do regulacyjnych standardów technicznych dotyczących silnego uwierzytelniania klienta i wspólnych i bezpiecznych otwartych standardów komunikacji (tzw. RTS ws. SCA i CSC).

Opracowanie jest wspólnym dziełem Autorów przygotowywanym zgodnie z przyjętą koncepcją podziału komentowanej materii ustawowej. Za treść merytoryczną każdej z części odpowiada jej Autor.

W komentarzu przyjęto stan prawny na dzień 15.01.2021 roku.

Barbara Bajor

Jan Byrski

Anna Zalcewicz

Autorzy fragmentu:
Art. 1art(1)

Zakres regulacji. W art. 1 został określony zakres przedmiotowy ustawy. Ustawa wdraża postanowienia dyrektywy 2007/64/WE (dyrektywa PSD1). Aktualnie obowiązująe przepisy ustawy zostały ukształtowane przez postanowienia kolejnej dyrektywy – dyrektywy 2015/2366, dotyczącej rynku usług płatniczych (PSD2). Przypomnieć należy, że celem przyjętych w dyrektywie PSD1 rozwiązań było doprowadzenie do utworzenia ram prawnych jednolitego rynku usług płatniczych w ramach Unii Europejskiej . Dyrektywa 2007/64/WE została uchylona dyrektywą 2015/2366, ze skutkiem od 13.01.2018 r. (art. 114 dyrektywy 2015/2366). Dyrektywa PSD2 zobowiązywała państwa członkowskie do opracowania i opublikowania rozwiązań niezbędnych do wykonania dyrektywy do 13.01.2018 r. Przyjęcie dyrektywy PSD2 spowodowane zostało tym, że uznano, iż w związku z rozwojem nowych form płatności, szczególnie płatności elektronicznych i tych realizowanych z wykorzystaniem urządzeń mobilnych, dotychczasowa regulacja oparta na dyr...

Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX