Czarny-Drożdżejko Elżbieta, Ustawa o radiofonii i telewizji. Komentarz

Komentarze
Opublikowano: LexisNexis 2014
Stan prawny: 1 lipca 2014 r.
Autor komentarza:

Ustawa o radiofonii i telewizji. Komentarz

Autor fragmentu:

Wprowadzenie

Ustawa o radiofonii i telewizji została uchwalona w 1992 r. Jest efektem politycznych uzgodnień i negocjacji. Warto wspomnieć, że istniało kilka projektów ustawy dotyczącej radiofonii i telewizji. „Pierwszy projekt poselski ustawy o radiu i telewizji wpłynął do Sejmu 21 czerwca 1990 r. 20 lipca 1990 r. wpłynął projekt rządu T. Mazowieckiego. Kolejne projekty wpłynęły 11 września 1990 r. (projekt J.K. Bieleckiego) i 26 października 1990 r. (rządowy projekt ustawy o instytucjach publicznej radiofonii i telewizji)” - I. Dobosz, Prawo prasowe, Warszawa 2011, s. 39; zob. także M. Miżejewski, Transformacje telewizji w Polsce po roku 1989 na tle zmian politycznych, Przemyśl 2005, s. 100 i n. Żaden z tych projektów nie został zaakceptowany i przyjęty. Kolejny rządowy projekt wpłynął do Sejmu za czasów rządu J. Olszewskiego. Jednocześnie zostały zgłoszone dwa inne projekty: M. Markiewicza i Konfederacji Polski Niepodległej (I. Dobosz, Prawo..., s. 40). Ich efektem jest obowiązująca do dnia dzisiejszego ustawa o radiofonii i telewizji.

Ustawa o radiofonii i telewizji była wielokrotnie nowelizowana na skutek nacisków politycznych na kształt publicznego regulatora, jakim jest Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji oraz kwestie związane z zarządzaniem publicznymi jednostkami radiofonii i telewizji. Jednak przyczyną zmian w ustawie była również konieczność dostosowania polskiego prawa do wymogów Konwencji o telewizji ponadgranicznej oraz regulacji unijnej - m.in. dyrektywy o audiowizualnych usługach medialnych.

Ustawa została podzielona na dziewięć rozdziałów, przy czym rozdział 7 został uchylony w 2005 r., ale w 2011 r. dodano rozdział 6a regulujący audiowizualne usługi na żądanie. Rozdział 7 dotyczył opłat abonamentowych, rejestracji odbiorników radiowych i telewizyjnych oraz kontroli wykonania tego obowiązku. Obecnie kwestie te reguluje ustawa z 21 kwietnia 2005 r. o opłatach abonamentowych (Dz. U. Nr 85, poz. 728 ze zm.).

Kolejne rozdziały ustawy o radiofonii i telewizji zostały zatytułowane: Przepisy ogólne, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, Programy radiowe i telewizyjne, Publiczna radiofonia i telewizja, Koncesje na rozpowszechnianie programów, Rozpowszechnianie niektórych programów telewizyjnych i rozprowadzanie programów, Audiowizualne usługi medialne na żądanie, Odpowiedzialność prawna oraz Zmiany w przepisach obowiązujących, przepisy przejściowe i końcowe.

Autor fragmentu:
Art. 1art(1)

1.

Ustawodawca w art. 1 ust. 1 u.r.t. sprecyzował wartości, jakim ma służyć radiofonia i telewizja. Wymaga podkreślenia, że w Polsce ma ona cele o charakterze społecznym, ponieważ spoczywa na niej obowiązek zaspokajania potrzeb obywateli w zakresie dostarczania informacji czy udostępniania kultury. Nie może więc stanowić pierwszoplanowego celu nadawcy zaspokajanie własnych, komercyjnych potrzeb, wynikających z prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż w tego typu usługach nie jest to najistotniejsze. Dzięki temu ustawodawca ma podstawy do wprowadzenia ograniczeń tego typu działalności nadawczej.

2.

W dyrektywieParlamentu Europejskiego i Rady 2010/13/UE z 10 marca 2010 r. w sprawie koordynacji niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich dotyczących świadczenia audiowizualnych usług medialnych (dyrektywa o audiowizualnych usługach medialnych) (Dz.Urz. 2010 L 95/1 ze sprost.) podkreśla się, że audiowizualne usługi medialne są usługami o...

Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX