Klat-Górska Elżbieta, Ustawa o kształtowaniu ustroju rolnego. Komentarz
Ustawa o kształtowaniu ustroju rolnego. Komentarz
Wstęp
Ustawa z 11 kwietnia 2003 r. o kształtowaniu ustroju rolnego (Dz. U. Nr 64, poz. 592) weszła w życie 16 lipca 2003 r. Ustawa tworzy - razem z wieloma innymi regulacjami prawnymi - podstawy prawne obrotu nieruchomościami rolnymi. Wprowadziła do systemu prawa regulacje, które - w założeniu ustawodawcy - powinny sprzyjać realizacji celu, jakim jest poprawa struktury obszarowej gospodarstw rolnych, a przy tym także przeciwdziałać nadmiernej koncentracji nieruchomości rolnych oraz zagwarantować prowadzenie gospodarstw rolnych przez osoby o odpowiednich kwalifikacjach.
Omówiona w tym komentarzu regulacja normatywna została wprowadzona ze względu na obawy ustawodawcy o to, że pozycję polskich gospodarstw rolnych będzie osłabiać niepełne - w chwili akcesji Polski do Unii Europejskiej - dostosowanie do niektórych wymagań co do jakości i bezpieczeństwa żywności oraz związana z tym konieczność podejmowania inwestycji, jeżeli nie zostaną podjęte działania zmierzające do wzmocnienia konkurencyjności polskich gospodarstw rolnych. Jednak przepisy ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego to fragmentaryczna regulacja obrotu nieruchomościami rolnymi oraz prawem własności gospodarstwa rolnego, ponieważ odnosi się tylko do nabywania takich nieruchomości i gospodarstw rolnych - w zasadzie - w drodze umów.
Niemalże 10-letni okres obowiązywania kilkakrotnie nowelizowanej ustawy wywołał potrzebę analizy jej przepisów, która w niniejszej publikacji została przeprowadzona z uwzględnieniem i wykorzystaniem poglądów prezentowanych w doktrynie oraz z odwołaniem się do stanowiska judykatury.
Komentarz obejmuje stan prawny na 1 stycznia 2013 r.
Elżbieta Klat-Górska
OBRÓT NIERUCHOMOŚCIAMI ROLNYMI JAKO DOMENA PRAWA WEWNĘTRZNEGO
1.
Regulacja zawarta w art. 1 protokołu nr 1 do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzonego w Paryżu 20 marca 1952 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 36, poz. 175 ze zm.) wyznacza granice ingerencji państw w prawo własności. Przepis ten stanowi, że każda osoba fizyczna i prawna ma prawo do poszanowania swego mienia. Nikt nie może być pozbawiony swojej własności, chyba że w interesie publicznym i na warunkach przewidzianych przez ustawę oraz zgodnie z ogólnymi zasadami prawa międzynarodowego. Powyższe postanowienia nie powinny jednak w żaden sposób naruszać prawa państwa do stosowania takich ustaw, jakie uzna za konieczne do uregulowania sposobu korzystania z własności zgodnie z interesem powszechnym.
2.
Ponadto z brzmienia art. 222Traktatu Rzymskiego wynika zastrzeżenie, że wszystkie kwestie dotyczące prawnego reżimu mienia, a zwłaszcza własności, stanowią wyłączną domenę prawa wewnętrznego krajów...
Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX