Świeczkowski Jarosław (red.), Ustawa o komornikach sądowych i egzekucji. Komentarz
Ustawa o komornikach sądowych i egzekucji. Komentarz
Od autorów
Szanowni Czytelnicy, ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji z powodu wielokrotnych nowelizacji i ingerencji w jej treść dokonywanych przez Trybunał Konstytucyjny stała się aktem prawnym dalece niespójnym, zawierającym wiele sprzeczności. W związku z tym, zarówno próba stworzenia komentarza do niniejszej ustawy, jak i prace nad nim, były zadaniem niezwykle trudnym, obfitującym w wiele zagadnień i problemów do rozstrzygnięcia. Autorzy próbę taką podjęli, mając nadzieję, że niniejszy komentarz będzie przydatny przy stosowaniu przepisów ustawy.
1.
Komornik to organ egzekucji sądowej powiązany z władzą sądowniczą, lecz nie będący jej organem. Status komornika określa termin "funkcjonariusz publiczny". Niektóre cechy jego pracy są jednak zbliżone do sposobu działania osób wykonujących wolny zawód (TK uznał komornika za "szczególny organ państwowy"; wyrok TK z dnia 20 stycznia 2004 r., SK 26/03, Dz. U. Nr 11, poz. 101).
2.
Sprawowanie obowiązków komornika zaliczane jest do kategorii zawodów zaufania publicznego, co decyduje o przynależności jego osoby do samorządu zawodowego i łączy się z dodatkowymi prawami, ale i obowiązkami (m.in. odpowiedzialność dyscyplinarna, powinności etyczne).
3.
Podstawową formą aktywności komornika jest wykonywanie czynności egzekucyjnych; na podstawie odrębnych przepisów może być także uprawniony do dokonywania innych działań.
4.
W celu zagwarantowania sprawnej egzekucji komornik korzysta z uprawnienia do stosowania środków przymusu. Kompetencja ta rozstrzyga, z powodów ogólnoustrojowych, o...
Pełna treść dostępna po zalogowaniu do LEX